Geen zwangerschap of bevalling is hetzelfde, gooi daar verschillende culturele gebruiken en protocollen bij op, en je hebt een ware cultuurshock. Alleen dat al is fascinerend genoeg zou je zeggen. Maar dat ook mijn kraambed in Nederland zo anders was dan in Marokko, heb ik best wakker van gelegen.

Daar waar ik in mijn vorige artikel sprak ik over mijn bevindingen m.b.t. bevallen, en ‘de zin en onzin’ van bepaalde protocollen. Wil ik het vandaag hebben over mijn kraamtijd, en de verschillen tussen een westers en Arabisch land. 

Wat verstaan we onder ‘het kraambed’?

Toen ik in Google het woord ‘kraambed’ opzocht kreeg ik de volgende Nederlandse uitleg: “De kraamtijd of kraambed(periode) (Latijn: puerperium) is de periode van acht dagen na de bevalling (partus), waarbij de dag van de bevalling als eerste dag geldt. Tijdens deze fase verandert het lichaam weer naar een niet-zwangere toestand.”  

Slik, dacht ik. Wat een bizarre uitspraak voor een website als Wikipedia. Anno 2019 weten de meeste van ons toch wel dat het lichaam zowel hormonaal als lichamelijk veel meer tijd nodig heeft om terug te keren in zijn “niet-zwangere toestand”?

Dat de kraamtijd in Nederland officieel 6 weken is maakt voor mij verder geen verschil als hier verder niet naar gehandeld wordt. Waar waar zijn die 6 weken zorg dan eigenlijk?
 
In Marokko kennen ze om deze reden het gezegde dat “het graf van een kraamvrouw openstaat voor 40 dagen”. Ze is zowel emotioneel als fysiek nog zwak en er moet voor haar gezorgd worden. Voor 40 dagen wordt ze als prinses behandeld, en dient ze hulp te krijgen in haar nieuwe rol als kersverse moeder. Of je 8 of 40 dagen aanhoud voor herstel, vind ik toch wel een schrikbarend verschil hebben.

De periode van 40 dagen wordt gelukkig ook door steeds meer Nederlandse  instanties en verloskundigen geadviseerd, omdat het ontzwangeren van je lichaam het eerste halfjaar nog vollop in gang is.

Desondanks krijgen we in Nederland maar een week kraamzorg, en is onze maatschappij er verder niet echt op ingesteld om nieuwe moeders op te vangen voor langer. En voor een land dat op zoveel fronten voorloopt op Marokko, vraag ik mij af waarom hier niet meer aandacht aan wordt geschonken. 

 
Welke verschillen ervaarde ik?

Marokko
In Marokko volgt er een ontsluitingsritueel na je bevalling, een groot ‘baby feest’ waarin de kraamvrouw mooi wordt aangekleed, en is er altijd een vrouw aan haar zijde voor advies en support. Dit lijkt voor ons als westerlingen misschien overdreven, maar als je kijkt naar de hormoonlevels en de veranderingen die je lichaam doormaakt is het eigenlijk heel normaal. 

Na mijn bevalling van Adam heb dit allemaal mogen ervaren, en voelde ik hierdoor ook echt dat ik de bevalling en alle gevoelens meteen een plekje kon geven, en dat alle onzekerheden en zwakte er mochten zijn.

Iets wat ik achteraf gezien voor lief heb genomen. Noah is nu namelijk 5 weken oud, en in Nederland voelt het alsof mijn kraamtijd al maanden voorbij is.

Nederland
Mijn moeder had speciaal vrij genomen om te helpen, maar omdat Noah met 42 weken is gekomen waren die allang voorbij, en kon ze alleen helpen met de beetjes waar ze kon. Geen tantes en nichten, en geen buurvrouwen die eten brachten. In Nederland moet je hulp zowaar inplannen, en sta je er anders al vrij snel weer alleen voor.

Wat ik heb ervaren is dat je in Nederland hulp echt vooraf moet regelen, en dat de kraamzorg (hoe geweldig ze ook zijn) nooit de plek van een familielid kunnen opvullen. Dit omdat het je minstens een week kost een degelijke band op te bouwen, en je emotioneel open te kunnen stellen.

Dit had in alle eerlijkheid een grotere impact op mij dan ik had ingeschat. De stress van het plannen, in combinatie met alle boekjes en controles die je over je heen krijgt in de kraamweek vond ik hier best overweldigend.

Testen en telefoontjes, consultatiebureaus en verloskundigen. Ik denk dat ik in mijn Nederlandse kraamweek meer bezig ben geweest met het op afstand houden van instanties, en het waarborgen van prive momenten, dan het rusten en een band opbouwen met Noah, en daar kijk ik met enige teleurstelling op terug.

Nawoord
Alle landen hebben voor- en nadelen. Zo ben ik enorm blij dat wij in Nederland een zorgsysteem hebben waar je in noodsituaties vaak beter af bent dan in Marokko. Maar als ik ga kijken naar de protocollen en emotionele stand van zaken ben ik in Nederland enorm geschrokken.

Ik heb flink tegen het systeem in moeten gaan om mijn thuisbevalling voor elkaar te krijgen, en voor een land dat zoveel kennis bezit vind ik het bizar hoeveel kraamvrouwen in Nederland al zo snel voor hun kiezen krijgen.

Na een week wordt er van ons verwacht dat wij kinderen naar school brengen en boodschappen doen, het hele huishouden weer oppakken en hierbij genoeg energie overhouden voor die cruciale eerste start met borstvoeding.

De mannen moeten ondertussen na een week gewoon weer werken, dus hoeveel ze je ook willen helpen kan dit helaas niet bij alles.

Hierbij wordt totaal geen rekening gehouden met de hormonen waar een kraamvrouw mee te maken heeft, en het feit dat veel lichamelijke activiteiten nog helemaal niet goed zijn voor een vrouw die net bevallen is.

Ik kan eigenlijk maar met een vraag afsluiten; zou er een gelijkenis kunnen zijn tussen het mislukken van borstvoeding en postnatale depressie, en de zowel fysieke als emotionele balast waar de kraamvrouw in Nederland al zo vroeg mee te maken krijgt?