Maanden gingen voorbij, en zo ook de vooruitgang in mijn kennis en groei in de islam. En ook met de dag begon ik mijzelf bewuster te worden van het feit dat islam mijlen ver weg stond van de moslim gemeenschap om mij heen. Het was dat wat mij meer gerust stelde over het feit dat ik niet veel moslims om mij heen had. Wel had ik ondertussen veel contact gelegd tussen moslims en bekeerlingen rondom de gehele wereld. Ik had bekeerlingen uit IJsland en Praag, en geboren moslims uit Marokko, Egypte en zo nog veel meer. Zo voelde ik mij toch niet helemaal alleen. We hielpen elkaar erdoor heen. Deelde onze gevoelens, ervaringen en nieuw opgedane kennis. En ondanks de verre afstanden van elkaar en het feit dat wij elkaar nooit in het echt ontmoet hadden, waren wij als een familie. Een familie bestaand uit allemaal verschillende afkomsten, culturen en uiterlijkheden. Zo hoe het eigenlijk zou moeten zijn en het ook in de koran beschreven staat..

Elk van deze personen had zo zijn eigen verhaal, zijn eigen weg die hen naar de islam heeft gebracht. Zo waren er zusters die een buitenlandse vriend hadden en voor hem bekeerd waren. Maar zodra ze de islam echt leerde kennen en er helemaal verliefd op raakte, zij de persoon in kwestie ook net zo snel weer kwijtraakte om zichzelf beter te kunnen ontwikkelen. Ook waren er vrouwen die doormiddel van wereldreizen in zoveel verschillende landen in aanraking waren gekomen met de islam dat ze er bij thuiskomst niet meer zonder konden. Het was mooi om te zien dat elk van ons in zoveel verschillende wegen bij hetzelfde punt waren teruggekomen, en daar ons geluk in hebben gevonden. Mijn oude wiskunde leraar zij altijd dat er meer wegen naar Rome waren, die begrijp ik nu maar al te goed. En wat is Rome toch een prachtige stad. Een stad die kracht uit straalt, maar tegelijkertijd toch zo zacht en rustgevend kan zijn dat zelfs de grootste mannen er emotioneel door worden.

Het was ook een bekeerde zuster uit Estonia die mij online begeleidde met het bestuderen van de koran en de inhoud ervan en die ook mij via de post mijn eerste echte koran opstuurde! Ik herinner het mij nog heel goed een kleine blauwe Engelse pocket versie. Ik liet hem stiekem bezorgen op ons oude adres waar ik de nieuwe eigenaar wel van kende, en mama zou hem voor mij ophalen. Zonder dat niemand het wist. Verborgen en opgerold in een doek boven op de kast, daar zat hij verstopt. Het boek dat mij kon doen huilen en mij kon doen lachen. Het boek wat gevuld was met woorden die mij rust brachten en die het maar al te vaak wonnen van de wetenschap tot mijn verbazing toe. Een boek dat zoveel mensen ter wereld met elkaar verbindt en wat zoveel levens heeft veranderd, inclusief het mijne. Ik was in volle ontwikkeling van mijn innerlijke zelf en change was definitely in they air, it was just a matter of time…