Voor het laatst zaten we met ze alle rond de tafel. Een laatste omhelzing en een laatste groepsfoto. Onze Syrische vrienden vertrekken over 2 dagen. Opzoek naar een menselijker bestaan, opzoek naar een hereniging met hun familie in Europa.

Dubbele gevoelens en een rommelende maag
De heenweg was extreem ongemakkelijk. Dubbele gevoelens en een rommelende maag zorgde hierbij voor vreemde gesprekken. Ik denk dat zowel Ayoub als ikzelf niet goed wisten hoe wij ons moesten voelen. Door het jaar heen waren we echt close geworden. Het zijn onze vrienden, broers en zussen. Ik weet de namen van alle tantes en weet precies wat ze lekker vinden.

Zij hebben Adam echt zien opgroeien, van zijn eerste tandjes totaan zijn eerste stappen. Dat gaan ze nu allemaal missen. Wij hebben ook familieleden zien komen gaan. Een van de vrouwen was zwanger, zij is een paar dagen geleden bevallen. Het is een meisje en wat is ze toch mooi. Ik kijk naar de foto en moet de tranen weerhouden. Dit prachtige wondertje is nu veilig geboren in Belgie. Niks kan mijn hart meer verwarmen.

Mijn Syrische vriendin zit er rustig bij. Haar vader is vorige week in Libanon overleden, hierdoor werd de knoop echt doorgehakt. Ze kunnen niet langer in Marokko blijven en dag na dag uit hopen op het beste. “Dit kan ik niet en wil ik ook niet.” “Ik wil mijn ogen kunnen sluiten, en weten dat er genoeg eten in huis is.” “Dat wanneer ik in het ziekenhuis beland er voor mij gezorgt zal worden.”

Even leek het feest
De sfeer in huis was ook erg dubbel. Neven en nichten liepen in en uit terwijl koffers gepakt en afgegeven werden. De laatste tassen werden ingepakt en even, heel even leek het wel feest. Even leek het alsof wij een grote familie waren die op het punt stonden op vakantie te gaan.

Er was een grote maaltijd bereid, en iedereen maakte foto’s en deelde Facebook accounts uit. Hun laatste bezittingen die niet meer mee konden gaven ze aan ons. Deze konden wij weer doorgeven aan mensen die het echt nodig hadden.

Er werd gelachen en er werd gehuilt. Ayoub vroeg ze op enig moment: “Hoe voel jij je nu?” Ik hoefde hier geen vertaling voor, want hun gezicht sprak boekdelen. “Ik ben gelukkig omdat ik met Allah’s wil een beter bestaan voor mijn familie krijg.” “Maar ook ben ik bang, omdat ik zal afreizen naar het onbekende.” “En alleen Allah weet wat ik daar zal aantreffen.” Toen werd het even stil.

Er werd een smeekbede verricht en de laatste koffers werden naar beneden gebracht.

Afscheid
Afscheid nemen was zwaarder dan gedacht. Ik ga ze missen. Het is echt waar wat ze zeggen: De meest bijzondere vriendschappen ontstaan vanuit de opmerkelijkste situaties. En dit was er een prachtig voorbeeld van.

Een voorbeeld waarin maar weer blijkt dat je niet rijk hoeft te zijn om iemands leven te veranderen. Je hoeft geen duizende euro’s te doneren om een lach op iemands gezicht te toveren. En je hoeft ook echt niet meteen iemand in huis te nemen om een verschil te maken.

Wees een luisterend oor, nodig ze uit voor een etentje of stel ze voor aan andere familie en vrienden. Laat iemand zich weer mens voelen, inplaats van “de vluchteling.”

Niemand is “een vluchteling”, “donateur”, “Hulpverlener” of “Gelukzoeker”. Wij zijn allemaal maar gewoon mensen. Mensen die elkaar moeten helpen, door wat voor situatie dan ook.
En als jij jezelf hier echt voor openstelt, daar ontstaan de echte wonderen.
Wonderen en vriendschappen die je voor de rest van je leven zal bijblijven.