Heimwee in Nederland

Boem, daar was hij dan. De langverwachte culture clash. Ik wist natuurlijk wel dat hij op enig moment zou komen, dat doet hij namelijk altijd. Altijd na zo’n 4 tot 5 maanden, dit was ook het geval in Marokko. Ineens, uit het niets, een vlaag van heimwee. Heimwee naar een land dat volgens velen niks met mij te maken heeft, maar ook een land waarvan ik zeker weet dat ik er niet naar terug wil keren. Niet als woonadres tenminste. Ik denk dat dit de ergste vorm is die ik tot nu toe heb mogen ervaren. Het is heimwee waar je namelijk niks mee kan.

Knuffels, bijeenkomsten en baba
De meer landen je hebt gehad, de kieskeuriger je naar ze gaat kijken. Niks is meer goed genoeg, en je laat in steeds meer uithoeken van de wereld mensen achter van wie je houdt. Bijzonder mooi, prachtig, maar soms  ook best zwaar. Waar je ook gaat, je zal altijd mensen pijn doen, of moeten missen. Toen wij vanuit Marokko richting Zweden en Nederland gingen was ik vooral bang voor Ayoub. Bang dat hij het niet zonder zijn familie zou redden, of bang dat het aanpassen lastig zou worden.

But truth has to be told, ik heb het even zwaar als hem. Ik heb altijd gezegd dat mijn band met mijn schoonfamilie en Marokko sterk was, maar de laatste weken ben ik er pas achtergekomen hoe sterk. Het gemis naar mijn Marokkaanse moeder is echt zo sterk, en ook mijn schoonbroertje mis ik enorm. En mijn Marokkaanse oma? Die heerlijke knuffels waarin je niet kon ademen, en die luiden ”Mimti Mimti mimty’s…” als iemand haar weer eens gek maakte. Haha, ja hoor, die mis ik enorm. Die prachtige glimlach van mijn schoonmoeder, de drukke familiebijeenkomsten met alle bijbehorende chaos en het koken met mijn schoonbroertje, waarbij natuurlijk van alles mis ging. Het is echt alles. It was all consuming, but it was oh so perfect.

En dan baba, die kan niemand meer terughalen. Die is tijdens ons verblijf in Zweden teruggekeerd naar Allah. Ik voel een steek in mijn hart als ik eraan denk. Nooit meer samen aan de koffie, en nooit meer s’avonds laat samen stiekem toetjes uit de koelkast opeten. Hij had nooit een dochter gehad, dus ik was echt zijn kleine meisje. En zo heb ik mij ook altijd gevoeld. Hij heeft altijd alles voor mij gedaan, en hij en mama hebben mij vanaf dag 1 altijd thuis laten voelen. Erom huilen doe ik bijna nooit, ik ben namelijk nog niet in Marokko geweest sinds de begrafenis, en ook daar kon ik niet bij zijn. Dus echt een rouw proces heb ik nog niet gehad. Die klap zal pas aankomen als ik weer in Marokko ben denk ik. Niet heel gezond, maar in onze situatie laat ik dat maar voor hoe het is. Want in een periode waar zoveel moet gebeuren, ben ik stiekem best blij dat ik het verdriet enigszins kan verdringen.

Off to the next piece of the puzzle
En nu zitten wij in Nederland. Alles weliswaar volgens planning, maar toch met nog veel te doen. De huizenmarkt werkt maar niet mee, en ook Ayoub wordt verslonden door de bureaucratie waarin studie ons onmogelijk wordt gemaakt. De aanhouder wint overigens wel, wij hebben na weken op en neer gebel eindelijk gewonnen: Ayoub hoeft niet verplicht in te burgeren! Enorm fijn, want de inburgering is voor ons financieel geen mogelijkheid. Nu dus opzoek naar een taalschool waarin Ayoub voor reguliere prijzen Nederlands kan leren, en toeslag wordt gerekend voor de kinderopvang. Niet makkelijk, maar ook zeker niet onmogelijk. So bismillah, and of to the next piece of the puzzle!

Soms kijken Ayoub en ik ons wel eens aan, en vragen wij ons af of het allemaal waar is. Of de laatste paar jaar echt zo snel zijn gegaan, en hoe wij hier zijn beland. Want als wij terugkijken mogen we eigenlijk alleen maar dankbaar zijn. Een remigratie die zo vlekkeloos is verlopen hoor je niet vaak. In 6 weken een visum voor 5 jaar, en al vrij snel zo’n leuke fulltime baan zijn wij echt super blij mee. En ook Adam heeft het hier enorm naar zijn zin. Toen wij in Marokko woonde waren het namelijk mijn ouders die zonder kleinkind zaten. En nu zijn de rollen enkel omgedraaid. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat dit erbij hoort. Wie overzees de liefde zoekt zal altijd iemand moeten achterlaten, en dan kunnen wij beter nu aan wennen dan later.

Het leven veranderd met ons mee, en de ouder we worden, hoe meer verantwoordelijkheden hierbij komen kijken. Onze remigratie hebben wij geen spijt van. Juist na de dood van baba realiseren wij ons meer dat Marokko niet altijd even leuk is. Onze Marokkaanse moeder en schoonbroertje kunnen nog maar net rondkomen, en steun van de overheid hoeven ze hierin niet te verwachten. En als ik Adam hier zie rond hobbelen op straat vraag ik mij af hoe zijn leven er in Marokko had uitgezien. Dan had hij altijd kort naast ons moeten lopen, en zouden wij 24/7 onze ogen en oren open moeten houden voor slechte invloeden van buitenaf. Een goede school hadden wij niet kunnen betalen, evenals goede zorg wanneer er iets mis zou gaan. Dan krijg ik weer die bevestiging waar ik naar opzoek was: wij hebben de juiste keuze gemaakt. En direct wordt mijn hart dan weer verwarmt.

Dit is het ultieme voorbeeld van ouderschap denk ik. Je kinderen dienen altijd voor te gaan, en daar doe je eigenlijk alles voor. En dat doe je met liefde, en genot. En dit wilt niet zeggen dat Adam ervoor heeft gezorgd dat mijn leven minder spannend, of leuk is geworden. In tegendeel zelfs, zonder Adam hadden wij nooit door Zweden gereisd en zaten wij misschien wel nog steeds in Marokko.

In een luizenleventje zonder enige uitdaging en nieuwe kansen, en daar ben ik zo enorm dankbaar voor. Hij houd de pit erin, en laat ons elke dag streven naar beter. En ja, soms horen daar zware beslissingen of een beetje heimwee bij. En dat kunnen wij gelukkig prima hebben.