Sinds de bevalling heb ik ervoor gekozen om ontslag te nemen bij mijn toenmalige werk. Niet alleen omdat ik meer invloed wilde hebben op de ontwikkeling van de kinderen, maar ook voor mijn eigen bijscholing op verschillende fronten.

Iets wat stiekem best vreemd aanvoelde voor iemand die vanaf de middelbare school altijd heeft gewerkt. En daar wil ik het vandaag over gaan hebben: want hoe kan het dat moeders vandaag de dag zo’n sociale en financiële druk voelen om te blijven werken? En misschien zelfs nog erger: hoe kan het dat je waarde hierdoor in zoveel ogen zakt, terwijl jij bewust kiest voor de zwaarste taak van allemaal? Het klaarstomen van de volgende generatie van de ummah?

Het is nu pas dat mij het stigma opvalt dat rust over de thuisblijvende moeders. ´Want thuisblijven, dat had ik echt niet achter jou gezocht.´ hoor ik ineens steeds vaker. Alsof ik er minder door werd. 

Dus schrijf ik al mijn vraagtekens en gedachtes hierover uit, en ben ik best benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.

De toon werd gezet
Iedereen komt op een punt in zijn leven dat hij serieuzer gaat nadenken over dingen. Ben ik blij met het pad wat ik nu bewandel, krijgen mijn kinderen genoeg een op een tijd met ons, en kan ik tevreden zijn als mijn tijd nu zou komen? Het antwoord was nee. 

Ik lees en schrijf veel over het belang van een stabiele islamitische opvoeding, en een gezonde levensstijl. Maar hoeveel tijd blijft hier nu echt voor over op een dagelijkse basis, met 2 werkende ouders en een regulieren kinderopvang?

Niemand heeft superpowers, en met de verwachtingen die ik voor mijzelf en ons gezin had is het onrealistisch om te denken dat ik mijn doelen kon behalen, terwijl ik zoveel tijd doorbracht bij een werkgever die op geen enkele wijze invloed had op mijn akhirah. En rizq komt van Allah, en Allah alleen. Dus voor het geld hoefde ik ook niet te blijven.

Eigenlijk zou het niet eens een financiële overweging moeten zijn, want hoe kan je blij zijn met dat beetje extra luxe wanneer je naar je kind kijkt, en hij de basis fundamenten van zijn moedertaal en geloof niet eens kent? 

*Mensen die geen recht hebben op toeslag, of serieuze financiele problemen hebben daar gelaten uiteraard. Moge Allah hun helpen en bijstaan.

Hoe zat het met mijn educatieve vrijheid?
Het klinkt natuurlijk heel dapper, ik blijf wel hard doorwerken voor mijn gezin! Maar in de realiteit zag ik het bij ons niet terug. Hadden we meer geld? Zeker. Maar zag ik ons als gezin ‘omhoog’ klimmen? Nee.

Vaak kwamen we allemaal moe en overprikkelt thuis van werk of de opvang, en was er nauwelijks tijd voor een fatsoenlijke maaltijd voordat iedereen begon met slaap in te halen om de volgende dag weer vol te kunnen houden. Ondertussen bleef ik optimistisch opperen dat ik binnenkort echt wilde beginnen met Arabisch leren, en meer wilde gaan freelancen vanuit huis.

Maar wat ik niet realiseerde is dat je eerst tijd voor jezelf moet vrijmaken wil je dat kunnen opbouwen. Noah was onderweg, en dat zou betekenen dat ik het enige beetje vrije tijd dat over was, zou moeten spenderen aan het kolven van melk, en het reizen naar werk. Genoeg is genoeg dachten Ayoub en ik. Nu was het mijn buurt om mijzelf te kunnen ontwikkelen. Dit zonder hierbij tegen aan burn out aan te lopen haha, want dat is wel iets waar je voor moet waken in een maatschappij als de onze.

Dus nu heb ik 2x in de week avondles in tajweed en hifd, terwijl ik tussendoor mijn webshop host en mij kan focussen op de opvoeding van de kinderen. We zijn op moment ook samen printable werkboekjes aan het ontwerpen om het Arabisch spelenderwijs te kunnen leren aan kinderen. Want hier is best een tekort aan vonden we.

En hiernaast? Hiernaast probeer ik te genieten van de kleine dingen en los te breken van de haast cultuur in Nederland. Het lijkt er wel met de pap ingegoten te zijn, want het heeft mij maanden geduurd tot ik oprecht kon genieten van een middag zonder vaste planning met de kinderen. En dat is een serieus probleem had ik al snel door.

Er wordt zo gehamerd op het vrij, succesvol en zelfstandig zijn, dat we niet doorhebben dat we er alleen maar afhankelijker door zijn geworden. ‘Vrij’ in een financieel web van hoge vaste lasten, stress en weinig mentale rust. Wat voor vrijheid is dat nu eigenlijk? En hoe kan het dat ik als ‘simpele huisvrouw’ onderdrukt wordt genoemd, terwijl ik hierdoor in een klap ben losgebroken van al die zaken? Juist door ontslag te nemen?

   
Persoonlijke conclusie
Zijn wij doorgeslagen als maatschappij dat wij onszelf zo graag willen bewijzen, tot op een punt dat het ons gezin van binnenuit kapot maakt? Dit alles voor meer luxe die wij vaak niet nodig hebben?

Zou het kunnen dat het westerse feminisme hierin een rol speelt, en vrouwen hierdoor te snel bang zijn dat een wat meer ‘ouderwetse’ rol ze niet gelukkig zal maken? En is dat dan geen  ergere onderdrukking?  

Ik weet een ding zeker: ik ben vrijer als ‘huisvrouw’ dan dat ik ooit in de loondienst ben geweest, en de mentale rust in ons gezin is weer hersteld. Ontwikkelen doe ik ook nog steeds, maar dan zonder een baas die mij verteld wat ik wel en niet mag doen.

En tuurlijk is full time met de kinderen zijn soms zwaar, en verlang ook ik naar vaste pauzes en een ‘tribe’ om mijn zorgen bij uit te spreken. Maar als moeder heb ik de taak, en daar wil ik niet voor wijken.

Wil je iets omwille van Allah? Doe het dan, en laat los van alle angsten die hiermee gepaard gaan. Dat, lieve mama’s is pas echte vrijheid.