Toen ik zwanger was van Adam ging ik in Marokko naar een privé kliniek, en liet ik mij vooral leiden als kersverse moeder. Het was een fijne zwangerschap en vlotte bevalling alhamdoulillah. Desalniettemin waren er een hoop interventies die achteraf niet nodig waren geweest. Hierdoor wist ik nu heel goed wat ik graag wilde, en wat absoluut niet. 

Toen ik terugkwam in Nederland, en zwanger raakte van Noah kwam er een golf aan protocollen en regels over mij heen. Ineens leek een thuisbevalling eng, en werden overal alternatieven aan gekoppeld. Alsof ons lichaam niet gemaakt zou zijn om te baren, en wij de natuur wel even gingen laten zien hoe het wel moest.

Hoogzwanger bleek ook ik verstrikt in het net van protocollen toen mijn droombevalling leek in te storten: ik was bijna 42 weken en het ziekenhuis wilde ondanks dat alles goed ging inleiden. Gelukkig had ik mij goed ingelezen, en heb ik toch mijn thuisbevalling mogen hebben.

 

Bangmakerij en tijdsdruk
Die felbegeerde thuisbevalling leek ineens erg ver weg, en het viel mij op dat ik in Nederland veel banger werd gemaakt dan nodig was. Daar waar bij mijn vorige dokter in Rabat haar kliniek roze was ingericht, en er altijd Bob Marley opstond. Was hier geen koffie of thee aanwezig maar wel een muur aan flyers vol met alle enge ziektes waarvoor je moest uitkijken, en inentingen die je kon halen.

Bij binnenkomst werd er zonder informele introductie een formulier (met nog meer enge afwijkingen en enorm persoonlijke vragen) ingevuld, en werden de gegevens regel voor regel opgeslagen. Het was een aardige vrouw, begrijp mij niet verkeerd, maar het feit dat er niet eens tijd was om wat over haarzelf te vertellen, vond ik enorm onpersoonlijk voor een verloskundige praktijk. 

Gelukkig wist ik wel beter, en wist ik dat dit niet aan mijn verloskundige zelf lag, maar aan de tijdsdruk waar zij mee te kampen had. Enigsinds teleurgesteld kwam ik weer thuis, ik voelde een gemis aan Bouchra (mijn vorige dokter), en aan onze gesprekken waarmee een innige band was ontstaan. Ik had niet het idee dat ik de vragen die voor mij belangrijk waren had kunnen stellen, en had vooral veel moeten aanhoren over hun ARBO wet, en hun protocollen. Maar hoe zat het dan met mijn bevalling?

 
 

Facebook groep: “Vrije Geboorte Nederland”
Een kennis wees mij vervolgens op de Facebook groep: “Vrije Geboorte Nederland”. En gaf aan dat ze meer vriendinnen kende die zich niet konden vinden in de angstcultuur en protocollen van de zorg in Nederland. Het zou een groep zijn waarin meer vrouwen zaten die mijn visie deelde:

Dat bevallen een natuurlijk iets is, en dat onze lichamen ervoor gemaakt zijn. Dat een ziekenhuis een prachtig alternatief is voor wanneer er iets niet goed gaat, maar dat je geen onnodige interventies wilt voor iets wat zonder pijnbestrijding of ziekenhuis gedaan kan worden in de meeste gevallen.

Eenmaal in de groep ben ik mij gaan inlezen. Zoveel herkenbare verhalen van vrouwen die eigenlijk heel erg op dat van mij leken. Maar ook verhalen die mij nog onbekend waren en de medische wereld flink te kijk zette. Ze hadden een eerste bevalling erop zitten, nu zwanger van een tweede en keken met teleurstelling en enige woede terug op hun eerste bevalling. Onnodige medische interventies, die vaak niet eens besproken werden maar achteraf even ‘medengedeeld’.  

Het was fijn om te lezen dat ik niet de enige was met zorgen. Maar ook beangstigend om te zien hoe ver wij in 2019 nogsteeds verwijdert zijn van betrouwbare zorg, en ‘informed consent’. Dit op een moment waarin jij als vrouwzijnde jezelf het meest kwetsbaar opstelt, en dit vertrouwen hard nodig hebt. 

  

 

Het boek: “Vrije Geboorte”
Ik was ervan overtuigd: ik wilde weten wat mijn rechten waren in de bevalwereld van Nederland, en wat ik kon verwachten. Al gauw kreeg ik van veel het advies om het boek “Vrije Geboorte” van Anna Myrthe Korteweg te gaan lezen. Dus dat ben ik gaan doen.

Nu moet ik toegeven dat ik soms best sceptisch kan zijn als het om dit soort boeken gaat. De titel alleen al nodigt uit voor een foute hippie grap. Dit voor nuchtere types als mij althans. Maar toen ben ik de inhoudsopgave gaan lezen en veranderde mijn gedachte al snel.

  

Wat kan je verwachten van het boek?
Het boek is een samenhangend verhaal waarin de schrijfster je meeneemt in haar zoektocht naar de ‘ultieme bevalling’. Er wordt uitgebreid gesproken over welke alternatieve wegen er zijn buiten de reguliere, het vrouwelijk pijnlichaam/autonomie tijdens de bevalling en informed consent. Hoe je kunt leren bevallen zonder angst, en wat je rechten nu eigenlijk zijn in de medische wereld, als die op werk.

Ook komen specialisten aan het woord van verschillende achtergronden, en er zijn zelfs speciale hoofdstukken opgezet voor je partner, een goed (nauurlijk) dieet en daadwerkelijke statistieken over verschillende fabels en feiten in de bevalwereld. Ze spreekt ook over de geschiedenis van de (vrije)geboortebeweging, en hoe je een mooie belans kunt vinden tussen nodige interventies en hoe je ze kunt voorkomen wanneer mogelijk.

Wat ik vooral fijn vond om te lezen is hoe de schrijfster pro-natuur is als het gaat om bevallen, maar het geen anti-ziekenhuis of anti-reguliere zorg boek is. Ze helpt je met het opzetten van een geboorteplan dat daadwerkelijk realistisch is, en schetst hierbij geen waanbeeld waarin bevallen een feest is en de zorg je enkel kwaad wilt doen.

  

  

Waarom dit boek?
Het boek is realistisch, houd het bij de feiten en de schrijfster geeft hierbij haar mening. Ik ga hierom bewust niet teveel uit het boek verklappen omdat ik die eer echt aan haar wil overlaten. Maar ik vond het boek een te grote aanwinst om er niet over te schrijven. Het heeft mij namelijk enorm geholpen om zorgeloos mijn thuisbevalling in te gaan, een inleiding te voorkomen met +/- 42 weken en te genieten van mijn zwangerschap. En nu dus ook van mijn kraamtijd. En dat gun ik elke andere vrouw.
 
Dat dit niet zonder slag of stoot is gegaan heb ik een paar dagen geleden met jullie gedeeld op de pagina. Ik heb hierop zoveel berichten van vrouwen gehad, dat al snel bleek dat mijn situatie geen uitzondering was. En dat was op zijn zachts gezegd pijnlijk. Dus wil ik graag iets terug doen, en mijn “Vrije Geboorte” doorgeven aan een andere vrouw. Zodat dit boek niet alleen de reden van mijn Vrije Geboorte heeft mogen zijn, maar hopelijk ook dat van een ander.     

  
  
Toch liever een nieuw exemplaar, of niet gewonnen?
 
-Veel bibliotheken verhuren het boek
(Dit is vaak wel de eerste versie die nieuwe info mist.)

-Online Bestellen
(Dit heb ik gedaan, via de webshop binnen 24 uur in huis.)

Bestel Link:
https://vrijegeboorte.nl/over-vrije-geboorte-1

 Vragen of toevoegingen? Laat het gerust weten in de comments!