Ik zat hier nu al een paar weken. Een paar weken die voelde als maanden. Er was niks te doen en aangezien het zomervakantie was, waren de scholen ook nog niet begonnen. Mensen zeggen wel eens dat acties gelijk hangen aan factoren van buitenaf. Daar ben ik het zeker mee´eens. Ik weet nog steeds niet of het uit verveling of nieuwsgierigheid was, maar ondanks dat al mijn emoties hard nee schreeuwde wilde ik die zelfde moskee nog een keer bezoeken. Ik zou ze eens laten zien wie ik was, en dat ik niet zomaar weg te sturen zou zijn.

Eenmaal aangekomen zakte alleen de moed mij weer flink in de schoenen. Hoe krachtig ik het huis verliet, hoe verlegen ik de hoek weer om kwam lopen. Daarom besloot ik geduldig buiten te wachten tot er een volwassene naar buiten zou lopen die ik misschien zou kunnen aanspreken. Er stond iets verderop wel een groepje Turkse jongens, ik gok zo´n jaartje jonger dan mijn eigen leeftijd. Maar die wilde ik natuurlijk nooit aanspreken. Ik wachtte en ik wachtte maar er was niemand te bekennen. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik besloot toch maar op de jongens af te stappen. Ik liep naar ze toe en vroeg ze toen zachtjes: ´Is de imam misschien aanwezig´? Waarop ze mij allemaal met grote ogen aankeken, die vraag hadden ze blijkbaar niet verwacht. Een jongen antwoordde mij vervolgens dat de imam op reis was en over een week terug zou komen. ´Hoezo moet je de imam eigenlijk hebben´? Floepte een van de jongens eruit. ´Ik zou graag koran lessen volgen, maar ik weet niet precies wie ik dan moet hebben´ Achteraf erop terugkijkend denk ik dat ze deze vraag niet vaak hadden ontvangen in deze omgeving aangezien er een rare stilte kwam na mijn reactie. ´Kom maar over een week terug anders.´ Kwam er een beetje verward uit. Ik weet niet of dit het antwoord was wat ik wilde. Maar het was wel een stap vooruit, en mij is altijd geleerd dat elke stap vooruit beter is dan stil blijven staan.

Een week later was ik verward, nerveus en verlegen om weer terug te keren. Maar ook wel enthousiast en benieuwd voor wat er komen ging. Dit maal was ik iets meer zeker om de moskee te betreden. Er was mij immers gezegd terug te komen, dus het zou raar zijn als ik niet naar binnen mocht toch? Er liep een klein stenen muurtje om de moskee heen, waar in het binnenplaatsje een fietsen rek stond en een tafeltje met stoelen. Boven de deur hing ook een groot bord, met de Turkse en Nederlandse vlag. Net als vorige keer was er nog steeds niemand te bekennen. De deur stond open en ik stapte zachtjes naar binnen. Het was een klein halletje met een groot prikbord vol Turkse papiertjes, en daaronder stond een hele grote mand vol met Turks brood. Rechts van mij was een deur naar een kamertje waar ik stemmem uit hoorde komen.  Naar binnen durfde ik echter niet. Tot mijn geluk kwam er wel een man naar buiten gelopen door de deur. Hij vertelde mij met een beetje gebrekkig Nederland dat de winkel die deur in was. Een winkel? In een moskee? Dat kan toch niet? Een beetje verward liep ik naar binnen, en inderdaad het was een winkel! Een heel klein winkeltje vol met producten uit Turkije! Ik voelde mij weer net een toerist. Ik keek een beetje om mij heen en hoorde toen een vriendelijke stem mij vragen: ´Hallo, kan je ergens mee helpen?´

Ik draaide mij om en zag een klein fors Turks mannetje staan. Hij zag er heel vriendelijk uit en hij had een glimlach waar je u tegen zegt! Nadat ik hem had uitgelegd waarvoor ik hier was werd die glimlach ook alleen maar groter.  Hij zal een afspraak met mij, hem en de imam maken om te kijken wat voor lessen we konden beginnen en met wie ik die kon volgen. De imam en zijn vrouw spraken immers alleen maar Turks. Maar we zouden wel een oplossing vinden, vertelde hij mij vol energie. Ook kreeg ik een koran mee, een mooie grote met zowel Arabisch als Nederlands. Verlegen werd ik er van zo lief, ik had het natuurlijk al die maanden moeten doen met een veel te kleine engelse versie zonder Arabisch en nog zelfs zonder een fatsoenlijke kaft. Ik was blij en energiek, maar dat veranderde al snel met de gedachte hoe ik deze het huis in zou moeten krijgen. Hij was groot en zwaar en ik had eigenlijk niet eens een tas mee om hem mee naar binnen te kunnen smokkelen. Shit dacht ik in mijzelf, hoe ga ik dit nu weer oplossen? Vertellen was al helemaal geen optie. Wat zou ik ze dan moeten vertellen? Ik wist zelf nog niet eens hoe dit geloof in zijn volledigheid in elkaar zat, laat staan het een ander uitleggen. Ik heb hem uiteindelijk in een plastic tasje van de moskee verstopt op een plank in de schuur totdat ze boodschappen waren doen. Ik voelde mij sneaky en achterbaks om het zo achter hun rug te doen. Maar ik had geen keus, dat dacht ik althans op dat moment.

Het is grappig om erop terug te denken dat mijn eerste bezoek aan een Nederlandse moskee, een bezoek was waar ik de gebedsruimte niet eens gezien heb. Maar toch was het speciaal. Want alles wat ik nodig had om deze iet wat eenzame zomerweekjes door te komen, werd mij overhandigd in een plastic tasje. Een tasje wat gevuld was met prachtige verhalen van het verleden, met oog voor de toekomst en met wetenschap aan zijn zijde. Het gaf mij zelfvertrouwen en kracht. Niet alleen om de fouten van mijn eigen verleden een plek te kunnen geven, en het kon doen laten rusten. Maar ook om mij hoop te geven voor een toekomst. Een toekomst die meer te bieden had dan het volgen van de mainstream maatschappij en het simpele leven naar de standaard. Want ik was wel beter dan dat. Ondanks het beeld wat mensen in die tijd van mij hadden.