Het probleem van bloggen? Men gaat al snel denken dat je een perfect leven leid. Dat jouw geluk is komen aanwaaien en geen probleem jou kan treffen. Niemand staat stil bij de stappen die hieraan vooraf gingen. Of aan de dagelijkse angsten en de daarbij horende keuzes.

“Jij leeft de droom!‘’
“Jij leeft de droom Anouk, je hebt geen idee hoeveel geluk je hebt!” Dit is hoe veel gesprekken beginnen. Dan denk ik: Hoe bedoel je geluk? Dit kan jij toch ook? Hoogopgeleid ben ik niet, en Marokko inkomen moet niet al te moeilijk zijn. Of dit jou vervolgens gelukkig zal maken is nog maar de vraag. Dat ik verder de droom zou leven vind ik snel beoordeeld. Ik heb een fijn leven, begrijp mij niet verkeerd. Maar ik werk hier ook hard voor. Ik werk fulltime in een geestdodend callcenter, heb bij thuiskomst een huishouden te runnen en probeer hierbij alle overgebleven energie te steken in het moeder zijn en zelfontwikkeling.

Mijn bekering en emigratie gingen niet zonder tegengeluid, en ook wij hadden in het begin geen cent te makken. Een positieve kijk op het leven komt niet aanwaaien, dit moet je zelf doen en er zelf keihard voor werken. Niemand leeft het perfecte leven, en je maakt jezelf alleen maar gek door zo tegen andere op te kijken.

Een goed huwelijk is niet te koop
Hetzelfde geldt voor een goed huwelijk, dit is bij niemand vanzelfsprekend. Denk ook voor geen seconde dat een land of goede baan hier enig verschil in zal brengen. Een goed huwelijk is niet te koop, deze moet je zelf creëren en bijhouden. Prioriteiten stellen en deze naleven, ongeacht de situatie. Niet alles in een keer willen, en samen accepteren wat je niet kan veranderen.

Ons huis, het is een bij elkaar geraapt zooitje. Deze bestaat uit zelfgemaakte schilderijen, tweedehands meubilair en kasten zonder deur. Dit vinden wij prima, wij voelen ons hier echt thuis. Er ligt altijd wel speelgoed op de grond, een lege afhaaltajine op het aanrecht en de laatste keer dat ik twee dezelfde sokken aanhad kan ik niet eens meer herinneren.

Ons gezinsleven is hectisch, maar super gezellig. Us time, hoe wij dit noemen heeft altijd voorang op maatschappelijke normen. Zo kiezen wij er eerder voor een wandeling te maken, en onze gedachtes uit te wisselen, dan een huis te vegen en soppen die na een uur toch weer vies is. Mooie decoratie items zijn vaak slachtoffer van een rondvliegende voetbal, onbeschaamd met een bal door het huis rennen vinden wij dan ook heerlijk. Zolang jij samen goed in je vel zit, dan maakt de rest toch niks uit?

Materialisme en vooruitgang
Ondertussen is het realistisch kijken naar het leven. Keuzes afwegen, en ja, soms ook risico’s nemen. Ik hoef geen beddengoed dat bij het tapijt past, of een dure auto waar ik mee kan opscheppen. Op moment vind ik sparen namelijk belangrijker. Zodat niet alleen wij het goed hebben, maar Adam straks ook.

Mijn kledingkast is schaars gevuld, ik koop echt alleen wat ik nodig heb. Ditzelfde geldt voor Adam en Ayoub. Overige items die ik niet gebruik geef ik weg, spullen maken niet gelukkig, nooit niet. Daarnaast proberen wij zoveel mogelijk nieuwe dingen uit te proberen, elke seconde te benutten en productief door het leven te gaan.

Hele dagen achter de televisie hangen is er voor ons niet bij. Elke dag hebben wij een planning met daarin verschillende taken of aandachtspunten. Dit kan een lezing zijn, huiswerk of een kleinschalig project waar wij onszelf de vrije loop in laten. Wij zijn nog jong, en er valt nog zoveel te leren. Waarom zouden wij genoegen nemen met shows die enkel onze slechtste kanten omhoog halen, dit terwijl er zo verschrikkelijk veel is waar wij nog niks over weten? Terwijl leren juist zo leuk kan zijn, al helemaal als je dit samen doet.

Ik bedoel maar, op welk moment zijn wij als ummah de mist in gegaan? Dat nutteloze hebbedingetjes en overdramatische realityshows belangrijker zijn geworden dan het ontwikkelen van onze lichaam en geest? Dan het bewust met geld omgaan, en dit inzetten voor dat wat echt belangrijk is? Wanneer heb je voor het laatst een goed, diepgaand gesprek met je partner gehad, dit zonder dat er een mobiel naast lag? Afgunst en trots heeft een hoogtepunt bereikt, dit doordat wij elkaar willen overtreffen in dingen die helemaal geen inhoud hebben.

Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat geluk een gevoel is, en dat geluk voor iedereen iets anders betekent. In een andere omgeving, met verschillende soort mensen. Werk hard, en probeer jezelf met niets of niemand te vergelijken. Iedereen heeft zijn eigen situatie, en zijn eigen kansen die op zijn weg komen.