Terug in Nederland, thuisonderwijs & Tawakkul

Dat het een bewogen jaar is geweest hoef ik ondertussen niemand meer uit te leggen. Wel krijg ik nog vaak de vraag waarom wij toch weer in Nederland wonen en hoe wij nu ons leven inrichten in visie en toekomstbeeld. 

Daar waar wij eigenlijk naar Nederland gingen voor een ´papierwerk & familiebezoek vakantie´, kwamen wij in een achtbaan terecht van ziekte, ongeplande zwangerschap en inflatie die ons voor moeilijke keuzes heeft gezet. En die hebben geleid tot grote veranderingen in zowel onze huidige woonplaats als het geven van fulltime thuisonderwijs. Dat laatste is wel de grootste opoffering van allemaal geweest.

Papierwerk & Familiebezoek
Met het visum van mijn man dat in het nieuwe jaar zou verlopen leek het ons in het najaar het ideale moment voor een vakantie naar Nederland in combinatie met wat papierwerk. Zoals jullie weten hebben wij de verblijfsvergunning van mijn partner via het Chavez arrest dus was het voor ons meer een routine planning, dan echt spanning voor de aanvraag zelf. Ons huishouden is stabiel en kinderen genoeg voor de aanvraag ondertussen ha-ha. Met de mooie herfstkleuren, familie en werk vanuit de laptop keken wij hier super naar uit.

Even de herfstkleuren opsnuiven, papieren vernieuwen en met de kinderen leuke seizoensgebonden uitjes inplannen. Maar Allah is de beste van alle planners. 

En daar waar je vaak denkt dat alles ´wel op de rit zit´ kan het leven je uitdagen op manieren waar je keuzes moet maken waarvan je altijd dacht dat ze nooit nodig zouden zijn.

Ziekte, zwangerschap & scholing
Niet alleen kregen wij te horen dat er wegens de hoge aantal aanvragen van asielzoekers (door de oorlog in Oekraïne), de wachttijd zomaar 1 jaar kon duren, maar verslechterde ook de al niet zo beste gezondheid van mijn partner.

Als je ons na ondertussen 5 jaar aanmodderen vraagt wat nu echt de oorzaak is zitten wij ook nogsteeds met onze handen in het haar. Of het nu een ziekenhuis in Nederland, Prive kliniek in Marokko of eigen rouqia is, geen sebab lijkt op moment nog te werken al geven wij niet op in onze zoektocht.

Maar met de alsmaar toenemende zenuw- maag en gewrichtspijn van mijn partner zaten wij ook in Marokko al 1 jaar aan te modderen met hoe wij dit kunnen vormgeven met thuisonderwijs. Dit waarbij vaste rusturen thuis van belang zijn, en ik ondertussen full time mee werk vanuit huis om elkaar af te lossen. Het is een zegening hoe vrij wij mogen werken vanuit huis, maar daar waar je ook thuisonderwijs wilt geven kan het een enorme uitdaging zijn wanneer niet een, maar twee ouders vaak werk moeten oppakken.

Desalniettemin hebben wij met man en macht geprobeerd dit te laten werken door afwisseling met sport, activiteiten buiten huis en het aflossen van elkaar met de kinderen en werk. 

Dit tot wij in Nederland voor een nieuwe verassing en uitdaging tegelijkertijd bleken te staan: ik was zwanger. Een zegening en een nieuwe prachtige ziel in deze dunya, maar waar ik met thuisonderwijs, werk & het zorgen voor mijn partner al op mijn tandvlees liep niet de meest ideale timing.

Daar zit je dan in Nederland: Bij familie op de bank wat eigenlijk een toffe (werk)vakantie had moeten zijn. Je partner wordt zwakker met de dag, je weet dat je voorlopig niet terug naar Marokko kunt i.v.m. de lopende aanvraag en er groeit nieuw leven in je. Ondertussen gaat werk door en moet je abrupt op zoek (naar iedergeval een tijdelijke woning) om uit te zoeken hoe je verder moet. Tot overmaat van ramp ging de tijdelijke woning die wij vanuit Marokko hadden geregelt namelijk ook niet door, and well. jullie zijn allemaal bekend met de huizencrisis. Dit beloofde een interessante periode te worden…

Van vakantiehuisjes tot het doorhakken van dikke, vette knopen
Je kan natuurlijk maar zolang met 3 kinderen en een verborgen zwangerschap bij familie zitten totdat de nood voor een eigen plekje te hoog wordt. Dus besloten wij iedergeval van vakantiehuisje tot vakantiehuisje te reizen binnen Nederland tot wij iets van een tijdelijke woning konden vinden.

Deze plekken waren vaak midden in de natuur, ver weg van drukke steden en weet je, de drukte van het leven in zijn algemeen. Het was financiëel dan wel flink aanpoten (vaste lasten + dure vakantiehuisjes in Europa raden wij alvast niemand aan lol), maar het gaf ons wel de ruimte om na te denken over onze volgende stappen. 

Want met een 4de kindje opkomst zou dit betekenen dat er nu echt een rijbewijs moest komen, thuisonderwijs nog meer onder druk zou komen te staan met de gezondheid van mijn partner & dat een eventuele islamitische school voor 4 kinderen ook niet te betalen meer was.

Al snel kwamen wij tot de (pijnlijke) conclusie dat een periode in Nederland niet zo slecht zou zijn. Hier kunnen wij iedergeval rekenen op support voor de kinderen (denk aan kinderbijslag) wat verlichting geeft voor de werkdruk, maar ook geeft ons dit de ruimte om de komende paar jaar hard aan de slag te gaan voor wellicht een nieuw project om passief inkomen mee te genereren en onze rijbewijzen te halen in shaa Allah. En daar waar de wanhoop voor verbetering voor mijn man steeds hoger begint te liggen met goede en slechte dagen, moet deze gezondheid nu echt even voor alles komen te staan. 

Dus begon de zoektocht naar een huurwoning. Waar? Dit zou ons een worst schelen, zolang wij maar een plekje konden vinden voor de bevalling en het betaalbaar was. 

Hallo Neede, vaarwel thuisonderwijs.
Een van de zinnen die ik met een traan in mijn oog op de blog zet. Het is namelijk echt zo, voorlopig gaan onze 2 oudste kindjes naar een islamitische school in Enschede. 

Wij hebben een prachtig oud huisje gevonden in Neede waar wij ons voor nu even kunnen stabiliseren met de kinderen. Tot rust mogen komen en de bevalling mogen afwachten. Maar waar wij al een paar jaar in Marokko met de werkdruk en hoge inspanningen thuis voor de kindjes worstelde hebben wij nu omwille van de gezondheid en welzijn van de kinderen de knoop op tijdelijke scholing doorgehakt. 

Een breekpunt voor een gezin dat zo overtuigd is van thuisonderwijs, maar toch hebben wij er zodanig vrede mee gesloten omdat de dynamiek en gezondheid van het gezin ten alle tijden voor moet gaan. En dit is de test die ons is gegeven, en wij hopen dat dit een sebab mag zijn om deze periode aan de gezondheid en routine in ons gezin te werken om thuisonderwijs weer als toekomstbeeld eventueel wel terug te kunnen laten komen, dit zonder dat er een burn-out in ons gezin zou plaatsvinden. Zoals mijn man mooi had gezegd: ´Jij als moeder bent de steunpilaar van het hele gezin in opvoeding en onderwijs, is dit het echt waard op het spel te zetten?´ En daar waren eigenlijk alle woorden mee gezegd.

Is hun school perfect? Nee. Maar waren/zijn wij dit? Ook niet. Ik ben verder wel aangenaam verrast, ze hebben een leuke klas en hebben het gelukkig enorm naar hun zin. De dingen die ze minder vinden filteren wij thuis en hier hebben wij hele mooie gesprekken over waar ze heel open over zijn.

Dus proberen wij nu een balans te vinden tussen het thuis blijven onderwijzen waar wij waarde aan hechten, en school vooral de leuke dingen met ze laten doen, of zaken zoals rekenen en schrijven waar wij nu te weinig een-op-een tijd voor zouden hebben. Overige vakken waar wij niks mee hebben leggen wij de lat lekker laag en dit vertellen wij de kinderen ook.  

Wat nu?
Het is een keuze die niet makkelijk valt kan ik je zeggen. Zowel in de scholing als het wonen in Nederland. Maar zoals ik altijd heb gezegd is thuisonderwijs een groot voorrecht juist door de een-op-een tijd die kinderen krijgen en de kwaliteit en vrijheid van het onderwijs vanuit huis. Wanneer jij dit als ouder niet meer kunt garanderen, of in ons geval zelfs weet dat je ze niet kan geven wat ze verdienen moet jij je afvragen welke mogelijke opties je wel hebt.

In ons geval kwamen alle wegen bij mij uit en het opzetten van vaste moedergroepen was te lastig logistiek gezien. Dit jaar hebben wij eerstehand mogen ervaren hoe groot het gemis van ´It takes a village…´ is. En soms, is op tijd de stop erop zetten het meest wijs wanneer je aanvoelt dat je tegen je einde aanloopt. En dit was bij mij het geval.

En wat nog veel erger zou zijn dan tijdelijkse scholing in mijn ogen? Een moeder die in een burn-out terecht komt omdat ze te trots was om op pauze te drukken. Ik mis onze jongens overdag enorm en na school gaan onze Quraan, Arabische- en thuisonderwijs thema´s gewoon door. Vergis je namelijk niet, de school geeft ze nu de aandacht die ze verdienen en wat ben ik ze hier zielsdankbaar voor. Maar wij hebben nogsteeds een hele duidelijke visie over de dingen die onze kinderen bijgebracht moeten worden zoals marketing, religie, meertaligheid & kennis over de wereld waarin wij leven. En deze behandelen wij thuis gewoon verder.

Wat betreft Marokko heb ik enorme heimwee, maar weet dat dit voor nu de juiste plek is om te zijn. In Neede zit ons huisje tegen een bos aan en zijn wij gezegend met een ruime tuin waar wij nu een tof moestuintje in hebben aangelegd. En als wij kijken naar de factoren waar ons gezin gezin nu het meeste baat bij heeft met alle omstandigheden is dit rust, frisse lucht en lekker in onze eigen bubbel zitten om een nieuw ritme voor ons nieuwste kleintje te creëren. 

Ons oudste zoontje heeft nu een super leuk  praktiserend vriendje van Syrische komaf gevonden in onze straat waar hij dagelijks mee speelt & de jongens worden elke dag opgehaald en thuisgebracht naar hun school in Enschede. Veel fitnah in ons dagelijkse leven hoeven wij ons voor nu dus (nog) geen zorgen om te maken. Ons appartement en inboedel houden wij verder aan zolang dit mogelijk is in Marokko zodat wij op elk moment waar nodig gewoon ons leventje daar kunnen oppakken.

Ondertussen kunnen wij verder met ons 10-jaren plan waar wij destijds in Dinxperlo aan begonnen waren: eigen (het liefst 2 passieve) inkomsten, eigen vastgoed & ontwikkelen als gezin in onze deen. 

En dit blijven wij hier natuurlijk gewoon doen, Marokko of Nederland. Thuisonderwijs of islamitische scholing van buitenaf. Een paar weken geleden hebben wij eindelijk het nieuwe pasje van mijn man binnen gekregen en hierbij ook zijn verlenging voor de komende 5 jaar. 

Terwijl ik dit type ben ik 39 weken zwanger en probeer ik werk op een laag pitje te zetten, 2 boekprojecten af te ronden en nu meer dan ooit mijn tijd in te zetten voor online leermateriaal van onze gemeenschap. Wij leggen ons vertrouwen in Allah subhana wa ta´ala, en vragen om leiding om te doen wat juist is. Voor nu hebben wij vrede met de situatie en kijken wij uit naar al onze nieuwe doelen voor het komende jaar. Het was een zwaar jaar als gezin met veel onzekerheden, maar ik kan nu eindelijk zeggen dat we aan het bekomen zijn van de zowel mentale- als financiele stressfactoren en onze nieuwe ritme lekker aan het oppakken zijn.

Alhamdoulillaah voor elke situatie en Alhamdoulillaah voor alle lessen die wij dit jaar hebben mogen leren. De meest belangrijke denk ik wel: dat ons gezin boven alles staat, en wij oh zo dankbaar voor elkaar zijn en alles aankunnen als gezin, in welk land dit ook moge zijn.