Adam lag op bed, en de thee stond klaar. Totdat er een artikel in mijn timeline verscheen: 
“Waarom radicaliseerde de 22-jarige Dordtse ….?” Shit, die naam kende ik. Ineens stond mijn hart stil, ik had haar naam eerder gehoord. Jaren geleden, toen ik nog zwanger was van Adam. Toen ze ineens verdween, en wij met ze alle hebben geprobeerd haar op te sporen. Dit tevergeefs. 

Het was haar echt
Even scrolde ik door de reacties, meer bekende gezichten reageerde. Het was haar echt. Ook een kennis van mijn middelbare school kon dit beamen, tot mijn grote spijt. Opgegroeid in dezelfde wijken als mij, en nog geen 2 jaar ouder dan mijzelf. Ineens komt het heel dichtbij.

Dan gaat mijn gedachte uit naar haar familie, terwijl ik mijn eigen moeder wat verzwakt aankijk. Stel je toch eens voor, hoe zwaar die het nu moeten hebben. Ik krijg tranen in mijn ogen, die ik vervolgens met enige moed weg druk. Vervolgens kreeg ik te horen dat ook zij moeder is geworden. Ik beeld mij in hoe Adam boven vredig in ons bed ligt, hoe vredig zal het leven van dit kindje worden? Slik, ik wil hier eigenlijk helemaal niet aan denken.

Ons gesprek zet zich voort, wij kijken beide met verbijstering vanuit de zijlijn mee. Geen van ons kende haar echt, al wistten wij dat het geen slechte meid was. Ze was slim en lief, maar ook naief en beinvloedbaar. En dan ben je in deze wereld een doelwit. In deze koude boze wereld. Nederland zal ze niet zomaar weer in mogen, of ze dat uberhaupt nog wil is een vraag apart. Hoe zou ze het daar hebben, en hoe ziet haar toekomst eruit? Mijn hart huilt, ik vraag mij af hoe onze paden nooit gekruist zijn. Had het een verschil gemaakt? Had ik haar kunnen helpen? Vragen die onbeantwoord blijven.

Hoe konden wij dit voorkomen?
Als jonge bekeerling weet ik maar al te goed hoe het er aan toe gaat. Veel bekeerlingen worden de eerste week feestelijk onthaald in moskeeën, maar na een maand kijkt niemand meer na je om. Ondertussen haken veel familie en vrienden al af bij het idee dat ze voortaan met een moslim over straat moeten. Je voelt je alleen en onbegrepen, en om op zo’n jonge leeftijd al zo sterk in je schoenen te moeten staan is niet niks. Je wordt zwak, en bent sneller vatbaar voor invloeden van buitenaf.

Ondertussen denkt half Nederland dat de- islamiseren DE oplossing is. Dit terwijl je hier extremisme alleen maar mee voed. Je verbreekt familiebanden en door kennis over de islam te laten afnemen, wordt de kloof van onwetendheid alleen maar groter. Het ultieme recept voor jonge onzekere moslims, die enorm vatbaar zijn voor alles en iedereen, zolang ze maar de hoeveelheid liefde ontvangen waar vele zo hard naar verlangen. Dit in combinatie met hun moslim identiteit. Een soort loverboy traject, maar dan voor eenzame moslims.

Wat veel Nederlanders niet begrijpen is dat de echte oplossing tegen extremisme juist het praktiseren van ons geloof is. Niks is namelijk zo stabiel als een moslim die zijn bronnen kent, en weet wat de islam daadwerkelijk inhoud. Zo’n persoon valt namelijk niet veel wijs te maken. Exact het omgekeerde van wat de politici nu aan het doen zijn. Er wordt gepolariseerd, haat gezaaid en moslims worden steeds banger om uit te komen voor hun geloof. Wat je hierdoor krijgt? Mensen die bekeren doen dit stiekem omwille van hun familie en vrienden, en kunnen zomaar in de verkeerde handen vallen. Dit geldt ook voor enorm veel moslim jongeren die al van kinds af aan moslim zijn.

Helaas kunnen wij niet veel doen aan de media of mensen als Wilders, of Baudet. Wel kunnen wij onze ogen open houden en op elkaar letten. Wees er voor elkaar, en onderwijs jezelf. Want zonder kennis, had het zo jij of ik kunnen zijn. En die gedachte, is er een die wij nooit mogen vergeten.

“And say, Lord, increase my knowledge.” (Qur’an 20:114)