Het is bijna 01:00 wanneer ik thuiskom van de moskee. Het is een frisse avond, en zalig stil op de weg naar huis. Vandaag was het een bijzondere avond, tijdens het nachtgebed. Een gebed in de moskee waar het allemaal begonnen is. Waar ik als beginnende bekeerling dagen boeken las, mijn gebeden leerde en in zware tijden mijn steun en toeverlaat vond. En nu was ik weer terug. Zomaar, uit het niets.

Net als van ouds, zo in de keuken
Net als vroeger parkeerde ik mijn fiets, en liep ik de trap op naar boven. Mijn voeten voelde het zachte tapijt, en ik legde mijn tas neer. Ik begroette de moskee en de vrouwen, en schonk mijzelf nog even een glaasje water in voordat het gebed begon. Het was net als van ouds, zo in die keuken. Maar nu stond ik er als een hele andere vrouw. Ik was niet langer dat meisje met een muur om zich heen, die verlegen om zich heen keek en niks durfde te zeggen. Ik keek om mij heen en zag enkele schilderijen hangen, deze hingen er destijds ook al. Ik zie mijzelf er zo weer zitten, in het hoekje op de bank.

Een vreemd gevoel bekroop mij op dat moment, terwijl ik mij probeerde te herinneren hoe ik hier vroeger was. Hoe ik mij gedroeg, en met wat voor kleding ik de moskee betrad. Hoe schuw ik met de mensen omging, en hoe eenzaam ik mij in die tijd had gevoeld. Deze moskee was echt mijn thuishaven, waar ik heen ging om te ontsnappen aan al mijn ellende. De ellende van de gemeenschap, en de ellende die je over je heen krijgt als bekeerling. De ellende van het stoppen met alcohol, maar ook de ellende van het achterlaten van een slecht verleden. Deze moskee was een van mijn enige echte vrienden in deze tijd, en om daar nu in te stappen als herboren mens, dat gevoel is niet te beschrijven met woorden.

Tranen en hoop
Het gebed begon, en ik zag al enkele bekende bij wie ik aansloot in de rij. De vrouw naast mij kende ik ook maar al te goed. Ik kan mij nog goed voorhalen hoe ik voor het eerst met haar kennismaakte bij haar thuis. Ik als jong meisje vol met spanning en emotie, en zij als zorgzame vrouw die mij probeerde te begeleiden. Vandaag was het moeilijk om mijn tranen te weerhouden, ik stond namelijk ”op mijn plekje” vanavond. En dat was zo’n bijzonder gevoel. Het was een plekje in de gebedsruimte  die ik altijd uitkoos wanneer niemand in de moskee aanwezig was. Te midden van de moskee, op de eerste rij. Het voelde echt als thuiskomen, en elke sujood werd hierdoor des te meer bijzonder. De velen malen sujood die ik hier heb gemaakt door de jaren heen, en hoevaak ik het gebedskleed heb moeten bedekken met mijn tranen. Tranen van eenzaamheid en frustratie. Maar ook tranen vol hoop en gebeden.

Vandaag waren er geen tranen in mijn sujood, maar vergeten zal ik ze nooit. Alle wensen waar ik Allah voor heb gesmeekt in deze tijden zijn vervuld. Mijn familie heeft mijn moslimzijn geaccepteerd, en onze band is na een korte daling alleen maar omhoog gegaan en sterker geworden. Ook heb ik mijn wederhelft gevonden, en heb ik een prachtig gezin. Die intense eenzaamheid van toen is vervangen door intens geluk, en dromen die wij aan het najagen zijn. Ondertussen herkennen mensen de oude Anouk niet eens meer. Alsof mijn verleden is schoongeveegd, en mijn tweede kans een nieuw bestaan heeft opgebouwd.

Jullie tijd zal nog komen
Vandaag stond het nachtgebed in het teken van intens geluk, en dankbaarheid. Ik wil dit vooral delen voor alle bekeerlingen die zich nu nog in de eerste fase begeven. Eenzaam en alleen, en wellicht onbegrepen door de moslimgemeenschap waar ze zich in bevinden. Wellicht nog in worsteling met hun familie, en vol met zorgen of mensen ooit voorbij hun verleden kunnen kijken. Of ze opnieuw hun respect terug kunnen krijgen, en of mensen ze ooit serieus zullen nemen als moslim.

Ik wil jullie zeggen dat die tijd nog komt. Dat wanneer jullie oprecht dua blijven maken, en niet opgeven met het vechten voor je eigen leven, en voor je familie. Dat er een tijd zal komen waarin je niet meer bang hoeft te zijn om uit te komen voor wie je bent. Een tijd wanneer er iemand buiten de moskee op je wacht om samen naar huis te fietsen. Waarin zusters je begroeten als een gelijke, en waarin de moskee als je tweede thuis zal voelen. Een tijd van acceptatie, en geluk. Ik wil dat wanneer jij als nieuwe moslim dit leest voor een seconde niet meer bang hoeft te zijn voor je toekomst, en dat je weet dat alles in shaa Allah goed zal komen. Dat het begin nooit makkelijk is, en betere tijden zullen komen.

Een ouderlijk vaarwel
Na het gebed babbelde ik nog wat af met wat vrouwen, en vond ik mijn man wachtend buiten de moskee. Mijn Marokkaanse man in een Turkse moskee in Ulft, in de achterhoek. Een moskee waar ik nooit had kunnen dromen dat ik er ooit het nachtgebed met mijn man zou doen, en ik nooit had kunnen bedenken dat ik mij hier zo thuis zou voelen. Hoe ik dit aan mijn man uitlegde? Tja, ik denk dat hij al meer dan genoeg weet gezien er in het mannengedeelte al meteen werd geraden met wie hij getrouwd was. Dit toen hij vertelde dat zijn vrouw een bekeerling was uit Silvolde.

Wat bleek is dat deze man de vader van een kennis van mij was, ook hij was enorm blij om te horen dat het zo goed met mij ging. Voor hem moet dit vast ook vreemd zijn om mij nu als geheel te zien na al die avonden waarin hij mij koekjes en thee bracht vanuit het bestuur van de moskee. En zich zorgde maakte over het feit dat ik er altijd alleen zat als minderjarige. Voor even, heel even zag ik een trotse ouderlijke glimlach op zijn gezicht. Zijn taak zat erop. Dit waarnaar hij ons een fijne avond wenste, en ons de salaam gaf. En zo werd deze simpel ogende avond, een avond uit duizenden.

Moge Allah het gemakkelijk maken voor iedereen die zich eenzaam voelt, die denkt dat er even geen uitweg meer is. Moge Allah ons standvastig houden in ons geloof, en ons vasten accepteren. En moge Allah ons leiden om als gemeenschap er voor elkaar te zijn, en deze ramadan onze beste tot nu toe te maken. Waarlijk, na moeilijke tijden komen er betere. Hierin dienen wij sabr te hebben, totdat het geluk ons toe mag lachen.