Ik had het mijzelf nog zo beloofd: “Geen blogs tijdens je vakantie.” Toch wil ik er een met jullie delen. Want weetje, misschien komt er wel nooit een morgen, en dan is mijn boodschap goed te laat.

De vraag die onze vreugde deed verdwijnen
Ayoub en ik zijn erg van het communiceren. Beter te veel dan te weinig, en geen ‘wat als’ vraag blijft gespaard. Zo zaten wij vanmiddag aan de thee, verzonken in gedachtes over de toekomst. Waar komen wij uit, en waar zullen wij gaan. Met wie zal Adam later thuiskomen, en hoeveel kinderen zullen er nog volgen. Gedachtes die je met vreugde bespreekt.

Maar toen kwam de vraag die onze vreugde deed verdwijnen. Wat als een van ons komt te overlijden? Of erger,ons beide. Waar zal de ander gaan wonen, en waar willen wij begraven worden? Vragen die het hart niet wilt horen, noch over na wilt denken. Maar toch moet het. Want stel het je maar eens voor, dat ik kom te overlijden; Voor Adam zou dat vaarwel Europa betekenen, dit zolang hij nog minderjarig is en bij Ayoub woont.

En als Ayoub dan door het noodlot getroffen zou worden, dan is het vaarwel Marokko. Want daar zou ik nooit zonder mijn man kunnen wonen, noch kunnen rondkomen. Begraven worden is voor ons het beste in ons thuisland, zodat onze moeders een graf kunnen bezoeken. En zo rolde de bal verder en verder.

De dood voorbereid tegemoetkomen
Klinkt heftig he? Realistisch over de dood nadenken. Toch is het iets wat je niet moet uitstellen,noch bang voor moet zijn. Al helemaal als je kinderen hebt. De dood komt, of wij dit nu willen of niet. Vroeger of later, in rijkdom of in armoede. Moge Allah ons allemaal beschermen, en zegenen met een vol en lang leven. En als het dan zo geschreven staat, laat ons de dood dan voorbereid tegemoetkomen.

Laten wij ervoor zorgen dat onze kinderen niet alleen achterblijven, en dat de gekozen personen weten wanneer ze moeten inspringen. Dat niet- moslim familieleden er van op de hoogte zijn dat je een islamitische begravenis wilt, en wat dat precies inhoud. Dit zijn namelijk dingen waar veel bekeerlingen niet over nadenken. Want niet elke bekeerling heeft dezelfde band met zijn of haar familie. En dan kan het in emotionele situaties al snel uit de hand lopen.

Soms zijn er bijvoorbeeld geen geschikte familieleden om je kind op te voeden. Heb jij dan in een testament vastgelegd wie de voogdij krijgt? Ziekte, ongeloof of derdewereldlanden. En ga zo maar door. Alle factoren spelen mee als het om je kleintje gaat. Ik denk dat weinig hier aandacht aan hebben besteed, dit terwijl het zo’n belangrijk onderwerp is. En dan hebben wij het nog niet eens over onze goede daden, maar goed, dat is weer een onderwerp apart.

Laten wij geen tijd verspillen
Ik wil deze gedachte met jullie delen omdat het iedereen kan overkomen. Een ongeluk, ziekte of doodslag. Je weet het gewoon niet. Een ding weet ik wel: Ieder van jullie die dit leest is gezegend met nog een dag, week, maand of jaren daar vandaan. En ik wil ervoor zorgen dat wij deze goed gebruiken.

Bespreek met je partner of familie hoe je de dingen wilt. En heb een luisterend oor voor hun zelfde wensen. Mocht een situatie zich dan ooit voor doen, dan ben je voorbereid. Voorbereid om je laatste dagen of uren te gebruiken voor een vredig afscheid, en een warme knuffel. En mocht daar dan geen tijd voor zijn, dan kan je partner met een gerust hart de nodige beslissingen maken, wetend dat dit is hoe je het gewilt had.

Neem elkaar en je huidige situatie niet voor lief. Een hoop kan namelijk gebeuren, dit in nog geen minuut tijd. Heb jij dan echt met alle passie gedaan wat je kon doen, ‘gehouden van’ met heel je hart, en je dawah gegeven waar het kon? Ook aan je niet islamitische familieleden? Als hierop je antwoord nee is, dan ben ik blij dat wij deze les nog mogen horen.

*Delen mag met bron.