De tijd vloog voorbij en met de tijd mee begon ik mij hier steeds meer thuis te voelen, nouja thuis zal het natuurlijk nooit zijn. Maar in zoverre begon ik hier wel vaste ritmes te krijgen. Vaste vrienden waar ik mee afsprak en om mee uit kon gaan, en ook sinds kort had ik een baan in de horeca. Ook kreeg ik elke week lessen in de moskee, dat vond echt geweldig. Begeleid door de Turkse imam in combinatie met de eerder ontmoette man uit de winkel die nu als tolk diende leerde ik stapje bij stapje beter hoe ik de koran kon lezen en begrijpen. De imam was verschrikkelijk lief en meelevend. Het was een vrij dunne Turkse man met een zachte glimlach en een duidelijke stem.

We leerde daar uit een speciaal Turks boekje genaamd: ‘Elif Ba’ om de Arabische letters te kunnen begrijpen en te leren uitspreken. Het was leuk, interessant en soms ook erg grappig als het misging. maar bovenal was het ook erg moeilijk! Sommige klanken kreeg ik dan ook echt niet uit door mijn Nederlandse keeltje tot soms vermoeidheid toe van de leraren. En tot het lachwekkende voor de kindjes van de imam, die het maar al te leuk vonden om met de lessen mee te kijken! Maar hey ik geef ze grote complimenten om het geduld dat zij met mij hadden!

Voor wie mij toen de tijd langs zou zien komen zal mijn zien als een afgeleid meisje. Al mijn gedachtes waren dan ook diep verzonken in de islam,de geschiedenis daarvan en hoe ik mijn ontwikkeling als een persoon zelf daarin kon verwerken. Alles waar ik mij mee bezig hield was dan ook het lezen en het leren begrijpen van de koran. Het maakte mij niet eens meer zoveel uit dat de moslims in deze omgeving vrij afzijdig waren. Ik had veel meer aan mijn hoofd dan enkel de moslimgemeenschap het ging mij immers om de koran zelf. Ik kon dan ook uren documentaires kijken over de geschiedenis van de islam, of lezingen betreft alle vrouwvriendelijke veranderen die zijn ingevoerd sinds dat de islam was ontstaan. Het was dan ook prachtig om te zien hoe in hoeverre de media er naast zat, dat geloof had immers de vrouw eerder rechten gegeven dan het westen zelf! Ik was geïsoleerd en onbegrepen, maar dat deed vrij weinig met mij. Want ik zat ik mijn eigen wereld, een wereld die veel meer te bieden had dan de dagelijkse praat over huiswerk of het uitgaan in een boerenschuur waar ze met bierblikjes naar elkaar zouden gooien.

Het grappige was dat de moslims in mijn buurt mij soms wel in en uit de moskee zagen kwamen, maar mij verder nooit echt vragen stelde. Het was alsof ik hun gedachtes kon lezen. Daar heb je er weer een hoor, die graag een Turkse vriend zou willen. Denk ze nu echt dat ze zo stoer is als ze zich als een buitenlander probeert te gedragen? Het grappige was dat ik mij nooit zo heb ingesteld. Eerder konden hun denk ik niet het gedragspatroon van een stadse onderscheiden van dat van een achterhoeks, waardoor al snel de link werd gelegd dat ik mij zogenaamd als een buitenlander probeerde te gedragen. Aan de ene kant kon ik daar soms ook echt heel boos om worden, waardoor mijn kijk op hen alleen maar erger werd. En mijn houding jegens de gehele school als een negatieve donderwolk werd omgezet. Gelukkig kreeg ik wel snel het besef toen ik te horen had gekregen dat er maar 1 bekeerling voor mij in dit dorp was geweest. En die het uiteindelijk zodanig niet serieus nam dat het gehele dorp het woord bekeerling als een soort ziekte zag, als het soort mens die spot zou drijven met hun geloof. En helaas was ik daar nu dus de dupe van. Dat werd ook al snel duidelijk tussen de volwassene moslims van de moskee toen ze mij maar al te graag wilde uitnodigen voor een bijeenkomst met de moslimjongeren en ik ze met een vriendelijke glimlach afwees. Na veel bemoeienis en het van mij volproppen met heerlijke Turkse koekjes hadden ze mij dan eindelijk gebroken. OKE, ik ga wel maar als-je-blieft ik wil geen thee en koekjes meer!

Mij werd verteld dat het een avond zou zijn waarin wat moslimmeiden samen zouden komen voor koranles dat was opzicht nog best wel interessant, dacht ik in mijzelf. Dus gaf ik ze de voorkeur van de twijfel. Eenmaal aangekomen bleek het een meidenavond te zijn waarbij we een horrorfilm gingen kijken. Terwijl alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik weer naar buiten wilde en hier geen deel van wilde uitmaken, werd ik al tevergeefs in een stoel gezet door een van de vrouwen die mij in eerste instantie had uitgenodigd. Ik ging zitten en moet dan ook vreselijk verlegen voor mij uit hebben gestaard. Uiteindelijk nam een van de meisjes dan toch initiatief mij erg nieuwsgierig vroeg: ‘Ben jij dus dat meisje die moslim wilt worden?’ ‘Ja klopt, ik dacht dat er vanavond koran les zou zijn vandaar dat ik ben gekomen..’ Eventjes werd er met er gepraat voordat de sfeer alweer omging in het Turks, ik kon niks verstaan, nergens aan meepraten en niemand die er ook maar bij stilstond dat ik geheel werd buitengesloten. Als je niet van plan bent om met mensen te praten nodig ze dan ook niet uit, mompelde ik meerdere malen terwijl ik weer in het donker naar huis fietste.

Het was een bijzondere ontwikkeling, een ontwikkeling waarbij er een soort van schijnsteun was ontstaan. Ze lachte in je gezicht en zouden zweren bij de steun die ze je zouden willen geven, maarja er was nooit tijd voor zeker? Wanneer hun mama en papa ernaast stonden kregen meelevende toespraken en knuffels. Maar op school waren dat fluisterende groepjes en misachtende blikken. En de meisjes die echt oprechte interesse in mij hadden? Die waren hoogstwaarschijnlijk te verlegen om mij daadwerkelijk aan te spreken.

De achterhoek was een bijzonder iets, iets waarbij de schijn voor de gemeenschap belangrijker was dan eerlijkheid van het hart. En roddels gemakkelijker waren dan een echte confrontatie.