De zomervakantie was voorbij en nooit was ik zo blij geweest dat de scholen weer begonnen waren. Ik was nieuwsgierig en benieuwd. Hoe zou mijn nieuwe school zijn, en wat voor nieuwe mensen zal ik gaan ontmoeten? Ik was ook erg benieuwd naar de moslims op mijn nieuwe school. Welke afkomsten zouden er allemaal zijn? En in hoeverre beleven zij de islam in vergelijking tot in de stad? Het zou mij ook eigenlijk niet veel uitmaken, zolang ik maar de antwoorden zou vinden van vragen waar ik met zo veel verlangen naar zocht.

Eenmaal aangekomen keek ik naar het aanzicht van het gebouw. Het was een vreselijk klein gebouwtje geplaatst op een heuveltje met wat fietsenrekken en een rokershok. Hoe gaan in vredesnaam al die mensen daarin passen, dacht ik in mijzelf. Het leek wel een basisschool! Terwijl ik naar binnen liep keek ik rustig om mij heen. Geen buitenlander te zien en geen accent te verstaan. Een ding wist ik zeker, ik was ver weg van waar ik vandaan kwam en wist 100% zeker dat ik hier niet thuishoorde. Ik bedoel als ze hier al geen algemene buitenlander of moslims kennen, hoe zullen ze dan ooit reageren op een Nederlandse moslim??

Gedachtes schoten door mijn hoofd met de opties of ik wel meteen eerlijk wilde zijn over mijn nieuwe geloofsovertuiging. Alsof ik het ook maar een beetje met deze mensen zou kunnen vinden als een standaard Nederlandse meid! Ik bedoel ze zagen eruit alsof ze nog maar net hadden ontdekt hadden dat de aarde niet plat was. Als ik ook terugkijk op mijn eerste omgangen met mijn nieuwe klas zou ik achteraf ook terughoudend zijn geweest naar mijzelf. Ik was ongeïnteresseerd, terughoudend, negatief en zeker niet het zonnetje van de klas. Ik was bevooroordeeld, ik van alle mensen op de wereld die eigenlijk wel beter zou moeten weten..

In mijn oude stad had ik al problemen met het aanwezig zijn in de lessen, laat staan in een plek als deze. Het liefst zou ik mij gewoon verstoppen in een onbekende moskee, een goed islamitisch boek pakken en niet meer te hoeven omkijken naar al dat kinderachtige gedoe op deze school.

Als de eerste pauze begon, kwam die ook gepaard met de eerste schok. Alsof ik op een veemarkt terrecht was gekomen! Allemaal opgedeeld in hokjes en groepjes. De paar turken die er waren waren bij de turken, en de blanke bij de blanke. Alsof ik beland was in een vreselijke jaren 60 film. Waarin rassen beter gescheiden konde blijven, en culturen beter niet konden mixen. Het was alsof de Turken niks met de Nederlanders te maken wilde hebben, ver dat ze van de aula stonden in besloten kringen. Alsof ze beter dan ons waren. En ook maar niks met ons te maken wilde hebben, mooi niet dat ik hen om hulp ging vragen!

Overkomen van de schrik ging ik bij een paar klasgenoten zitten en voor ik het wist vlogen de weken daarna voorbij. Weken van observatie en acceptatie van dat wat ik niet gewent was. Vrienden had ik ondertussen wel gemaakt maar wat verstond ik dan onder vrienden? Die niet eens wisten waar mijn gedachte zat en wat ik deed wanneer ik thuis kwam. Vrienden die waarschijnlijk het image van de arrogante stadse leuker aan mij  vonden dan de ware ik die van binnen zachter was dan dat mijn uiterlijk deed doen vertonen?

Daar moest en zal een einde aan gemaakt worden. Stapje bij stapje zou ik mijn ware aard gaan doen vertonen. En het zou mij ook niks meer uitmaken wat de consequenties daarvan zouden zijn!