De tijd ging sneller dan ik dacht, en voor ik het wist zouden wij alweer bijna gaan verhuizen. Die kans op een nieuwe start kwam dus blijkbaar sneller als ik had gedacht. Het was alweer een aantal maanden geleden dat mijn moeder en stiefvader hadden besloten om naar de achterhoek te verhuizen, naar een klein dorpje genaamd `Silvolde´. In die tijd wist ik nog vrijwel niks over de achterhoek, behalve dan dat het vlak naast Duitsland lag en ze er abnormaal meer koeien hadden dan in de stad. Dusja, wat voor beeld zou ik hierbij moeten vormen dan? Ik had niks om op te baseren of het een goed idee was om mee te gaan of niet. Dus koos ik zoals wel is vaker voor het antwoord van het onbekende. Ik zou meevertrekken en wel zien wat mij te wachten stond. Het is overigens maar 2 uur verder dan hier dus hoe erg kon het nu zijn? Terwijl ik samen met mijn beste vriendin aan het inpakken was zag langzaam mijn dierbare spullen verdwijnen in dozen. In dozen waarvan ik niet zeker wist of ik ze naderhand wel weer open wilde maken. Of mensen het nu wilde of niet was ik nu al eenmaal in de verandering tot een totaal ander persoon. Ik zou zo verschrikkelijk graag gewoon iedereen zeggen wat er aan de hand was en wat ik nu echt wilde. Maar een stemmetje in mij bleef mij zeggen dat het daar nog niet de juiste tijd voor was. Ik was er nog niet klaar voor.

De eerste ontmoeting met mijn nieuwe woonplek kon ik mij nog vreselijk goed herinneren. Het was dan ook zeker geen eerste indruk van een plek die je snel vergeet. Terwijl de rest een koffiepauze namen tussen het uitpakken in, besloot ik onze hond Kaya mee te nemen voor een lekkere wandeling. Ik wilde wel eens zien hoe mijn nieuwe woonplek er echt uit zag. Ik had hoge verwachtingen maar helaas was alles minder waar. Binnen nog geen 5 minuten had ik voor mijn idee al gezien wat er te zien viel. En er was geen mens op straat te zien op een fietsend senioren stel na. Het was echt een camping gevoel! Waarbij je net uit je kleffe tentje komt en alles wat je om je heen ziet bomen en gras zijn. Maar ik bleef optimistisch. Zo vroeg ik de eerste voetganger die ik voorbij zag komen naar de dichtstbijzijnde moskee. Die tot mijn grote verbazing dichterbij was dan ik dacht. Daar stond ik dan, in mijn roze zomertopje en op mijn teenslippertjes. Tegenover de waarschijnlijk eerste Nederlandse moskee waar ik ooit in zou gaan. Oke het was niet het klassieke beeld van een moskee. Met grote minaretten en die overspoeld zou zijn met in en uitkomende zusters en broeders. Maar hey, een moskee was een moskee en dat was voor mij genoeg. Ik was benieuwd, benieuwd naar dat wat deze moskee mij zou brengen. Maar voordat ik daar ook maar verder aan kon denken werden mijn dromen al snel wakker geschud.`HEY HOER´ Klonk er vanuit het bovenraam van de moskee. Met grote ogen bleef ik maar naar dat raam kijken, ik zag neerbuigende handgebaren en viezen ogen op mij gericht staan.

Terwijl ik vol verbazing weer naar huis liep van wat mij net overkomen was, liet ik het rustig tot mij inzinken. Zouden ze dan echt allemaal hetzelfde zijn? En zou ik dan toch als Nederlandse meid hier niet in thuishoren? Ik wist het even niet meer. Als zelf de moslimgemeenschap mij niet kan respecteren als moslim, hoe zou mijn familie dat dan ooit kunnen?