Soms dan lijkt het wel alsof niks anders ertoe doet. Eenmaal getrouwd moet je een prinses in de keuken zijn, en ook je huis moet er op en top uitzien. De gordijnen moeten matchen met het tapijt, and god forbid if you can’t present a four stars meal.
Ik doe daar allemaal niet aan mee, niet in details iedergeval. Een schoon huis vind ik belangrijk, maar dat is het dan ook. En daar is niks mis mee.

We just love the simplicity

Wellicht ben ik misschien nog jong, of misschien zal ik hier wel nooit in groeien. Maar in ons huishouden houden wij gewoon meer van simpel. Ik hoef de visite niet zozeer versteld te doen laten staan door mijn kookkunsten. Zo bijzonder zijn die namelijk niet. Ook ons huis is niet van top tot teen gestyled in de nieuwste mode van het alledaagse huis & tuin blad. We just love the simplicity.

Wij kunnen zo elke week lasagna of tortilla’s eten, en langer dan 4 uur in de keuken is gewoon niet aan mij besteed. Ik denk dat ieder van ons zo zijn eigen kwaliteiten heeft, en die van mij zijn niet in de keuken. Is dat dan ineens beschaamtelijk of iets waar je aan moet werken? Natuurlijk niet.

Soms dan is het gewoon fijn even je klusjes en taken apart te leggen en voor jezelf te kiezen. Eenmaal thuis handel je die samen wel af, desnoods halen we wel een pizza, daar gaan we echt niet dood van. Een huwelijk is iets waar altijd aan gewerkt dien te worden, het leven is soms nu eenmaal niet makkelijk dat is een feit. Dan verkiezen wij geluk liever boven sociale standaard.

Zolang wij maar gelukkig zijn, daar gaat het om.

A man in the kitchen?!

In een land als Marokko kwam ik er pas echt achter hoe zwart en wit men kan denken. Dit toen ik terugkwam van werk en wij visite kregen. Mijn man had net tajine bereid en we verzamelde ons rond de tafel. “Lekkere tajine zeg! Wat heb je erin gedaan Aicha?” “Ayoub prepared it actually, he makes it perfect right?!” Doodstil werd de kamer alsof er een ongeschreven regel gebroken was.

Een paar weken geleden kreeg men al de schrik van hun leven toen ze Ayoub een poepluier zagen verschonen en nu dit. Arme Ayoub, die heeft niks meer voor het zeggen! Onwetend over het feit dat Ayoub het heerlijk vind om te koken en ook om met Adam te tutten. Wij doen echt alles samen.

Wij werken beide 50/50 en ja ik ben dan wel degene die het huishouden doet (al is dit eerder omdat Ayoub daar een ramp in is lol) maar verder worden de taken met Adam ook gewoon verdeeld. In onze ogen ben je beide ouder, je voed beide je kind op en niet enkel de mama of de papa. Als nu een van ons tweeën fulltime werkte was dit anders geweest. Dan verdeel je de energie op werk vs huishouden. Maar zolang dit niet het geval is doen wij alles met liefde samen. Dit op ongeloof van vele buren en familie.

The meaning of happiness

Het is grappig om te zien hoe ik door vele als traditioneel of ouderwets wordt gezien, dit enkel door mijn geloof of kledingkeuze. Maar wanneer men verder kijkt dan de grote lijnen veranderd die mening al snel. Men komt erachter dat kleding of religie niks met ouderwets te maken heeft, enkel als jij dit toelaat. En zelfs dan, wie ben jij om te zeggen dat ouderwets slecht is? Dit als iemand er wellicht super gelukkig mee is.

Zo zijn er ook mensen die er niet aan moeten denken als mij te leven. Die scheiden nog liever dan dat hun man met een pak luiers rond loopt. En ook daar is niks mis mee. Tegenwoordig lijkt het zo gemakkelijk om voor de ander te beslissen wat hen wel of niet gelukkig maakt. Ik wordt wellicht gelukkig van een huis dat half leegstaat, samen op pad gaan met manlief om foto’s te maken en zo nu en dan een afhaalmaaltijd. En zo droomt een ander van een kledingkast met de mooiste jurken en duurste schoenen, dit terwijl zij dag in en dag uit in de keuken zwoegen. Die leven echt voor een perfecte maaltijd, die spenderen er zo honderden euro’s aan. En ook daar heb ik super veel bewondering voor.

Ik ben altijd opgegroeit met het gezegde: “Leven en laten leven.” Maar hoeveel van ons doen dit nu echt? En wordt het niet eens tijd dat wij dit echt gaan doen?