Daar zat ik dan. Met knikkende knieën, starend naar de versgezette henna om mijn handen. Klaar om door mijn vader opgehaald te worden voor de ceremonie. Ik was gekleed in een lange witte trouwjurk. Het had een zandlopervorm, met subtiele glimmer om de middel. Ik zelf was bedekt door sieraden, met een prachtige sluier die over mijn witte hijaab viel. Vandaag was de dag.

Spookgedachten
Ik was nerveus. Dit was alles wat ik wilde, maar toch zoveel tegengeluid. Zoveel mensen die er geen vertrouwen in hebben, die ons huwelijk geen enkele kans van slagen geven. Men denkt dat dit de dag is dat ik al mijn rechten opgeef, dit door te trouwen met een Marokkaanse man.

Zal hij echt goed voor mij zijn? Ik ken Ayoub door en door, maar toch weet je het nooit. Wat als hij 180° draait zodra de deur achter ons dichtgaat? Dat hij plots veranderd in een ware tiran, en ik het huis nooit meer uit kan? En wat als ik niet voldoe aan alle sociale eissen van dit land? Ik was mij bewust dat de standaard hier erg hoog lag, zo in de Marokkaanse cultuur.

Je hoort wel eens verhalen toch, van die verschrikkelijke schoonfamilies. Die arme meiden worden niet geaccepteerd, bekritiseerd en totaal uitgebuit door de schoonmoeder. Ik ben al helemaal niet het picture perfect idee van de ideale schoondochter. Geboren en getogen in Nederland, opgevoed met de westerse normen en waarden en met een mond die niet van ophouden houd. Wat als er straks wordt gezegd dat ik mij beter moet gedragen, dat ik zijn familie anders ten schande zet?

Ik was er écht klaar voor
Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. Een huwelijk aangaan is eigenlijk gewoon in het diepe springen, dacht ik in mijzelf. Ik weet wie de man is waarmee ik ga trouwen, en dat is dat. Er was niemand die mij op andere gedachtes kon brengen, en niemand die tussen ons kon komen. Hij was de enige persoon die het in mijn ogen kon zien als er iets mis was. De enige persoon bij wie ik mij kwetsbaar kon opstellen. Als er iemand was, waarop ik blind kon vertrouwen, dan was hij het wel.

Voor ik het wist werd ik wakker geschud uit mijn gedachten. Daar stond mijn vader, klaar om mij aan zijn arm mee te nemen. Mijn arme vader. Nog geen paar maanden geleden dacht hij dat het enkel een bevlieging was, dat het vast wel voorbij zal gaan. Maar toch stond hij hier, omdat niks tussen hem en zijn dochter in kon staan. Hij keek mij recht in de ogen aan, en fluisterde zacht: “Je ziet er echt heel mooi uit Anouk.” De tranen stonden in zijn ogen. Zijn enige dochter, van nog maar net 18 jaar ging trouwen. Dit met een jongen die hij pas net had leren kennen, die in een derdewereldland woont.  Hij was bang, en dit begreep ik.

Was ik er klaar voor? Ja ik was er écht klaar voor. Was ik nerveus? Tuurlijk. Wist ik wat de toekomst ons ging brengen? Nee. Maar een ding wist ik wel zeker: Ik ging trouwen met de liefde van mijn leven, en niemand kon daar ook maar iets over te zeggen.

Toen verdwenen al onze zorgen
Omringd door talloze familieleden en camera’s liepen wij naar Ayoub. Vol vreugde werden wij toegezongen in het Arabisch, het was een prachtige dag en ik voelde mij een echte bruid. In de ogen van mijn familie zag ik angst en onwennigheid. Maar ook blijdschap, en vooral trots. Trots op het feit dat wij hadden doorgezet, en onze liefde sterker was dan elk vooroordeel waar wij mee te maken hebben gehad.

Toen stopte we. Daar stond Ayoub, strak in pak met een glimlach op zijn gezicht. Hij keek mij recht in de ogen en zij: “Are you ready?” Waarop ik antwoordde: “With you, i’m ready for anything.” En vanaf dat moment verdwenen al onze zorgen. Even was het alsof heel de kamer leeg was. Ik hield van hem, en hij hield voor mij, en dat was alles wat er toe deed.