Het was in de 1ste klas van de middelbare school dat ik mijn spirituele zoektocht begon. Ik was mentaal nog een jong meisje, dat zich aan het aller begin van haar ontwikkeling bevond. Dit zou snel gaan veranderen, al had ik toen zelf nog geen idee. Dit van zorgeloos kind tot een ontwikkelde vrouw die wist waar ze voor stond, en wat ze wilde uit het leven. En nog belangrijker, die niet bang was hiervoor uit te komen.

Het begon met mijn eerste stap, opzoek naar kennis. Naar meer informatie, en meer begrip naar een ander. Een eerste stap die zo klein was, dat zelfs ik zelf het niet doorhad. Tijdens een tussendoor op school ging ik met twee islamitische klasgenoten mee naar hun huis. Het was ramadan, dat is de heilige maand voor moslims waarin zij van zonsopgang tot zonsondergang vasten. Niet eten en drinken, zoveel mogelijk goede daden verrichten en jezelf afzonderen van alle slechte gewoontes. Het is een maand van bezinning, ontwikkeling en reinheid.

Het grappige was echter dat maar een van de twee meisjes aan het vasten was. Sterker nog, een zat vol genieting haarzelf vol te proppen. Erg boos was de ander niet, ze accepteerde het maar gewoon. Vreemd, dacht ik in mijzelf. Ik was verder te verlegen om te vragen wat hier de reden voor was, maar op een of andere manier kon ik het ook niet uit mijn hoofd zetten. Eenmaal thuis ging ik het dus maar opzoeken.

Het bleek dat wanneer iemand ongesteld, ziek of zwak was niet hoefde te vastten. Islamitisch gezien is het vasten namelijk bedoeld voor bezinning, om je arrogantie te bedrukken en voor dankbaarheid naar alles wat je hebt. Zodra je gezondheid hierdoor in gevaar komt is het niet eens toegestaan om verder te vasten.

Diezelfde avond nam ik meer in mij op dan ooit te voren. Zoveel informatie die ik niet kende, en zoveel dingen waarbij ik nooit eerder had stilgestaan. Er veranderde iets in mij, na die avond was ik niet meer hetzelfde. Daar waar ik normaal gesproken in het winkelcentrum of park te vinden was, zat ik nu thuis achter mijn laptop te googlen. Onbewust wilde ik steeds meer te weten komen over de islam. Iets wat echt niemand, inclusief mijzelf ooit had verwacht.

Er was zoveel informatie, en zoveel waar ik nooit eerder over na had gedacht. In die tijd wist ik bijna niks over de islam. Ik zag de islam als het geloof van de Arabieren. Moslims aten geen varken en geloofde in een god die Allah (subhana wa ta’ala) heette. Voor mij waren moslims medestudenten die net iets te vaak het woord “wallah” gebruikte, en waarvan hun moeders echt een kei waren in koken.

Ergens voelde het ook wel vreemd. Geweldig, maar vreemd. Alles wat ik las stond zo ver van alles wat mij ooit geleerd of verteld was. Maar toch voelde het goed, vrijwel meteen voelde ik mij verbonden met alles wat ik las. Ik denk dat dit nog het raarst voelde. Ik bevond mij in een nieuwe wereld. Er waren gelijkenissen en glasheldere openbaringen. En ik vond het geweldig.

Het was een nieuwe interesse, een verslaving, en mijn kleine geheimpje. Het was dat wat zo onschuldig leek, wat mijn hele leven op zijn kop ging zetten.