1. Jong geleerd is oud gedaan
Mijn afkomst is erop terugkijkend een van de grootste factoren voor mijn zoektocht geweest. Ik groeide op in het mooie Dordrecht. Voor wie het niet kent, is het een simpele stad grenzend aan Rotterdam. Maar voor de beter wetende een groot festijn aan aaneenlopende culturen en geloven, een mix tussen de drukke stadscultuur en de rust zelve.
Een stad waarin je kan opgroeien in een klas waarvan nog geen 5 medestudenten Nederlands zijn, en waarvan de rest gemixed door elkaar ligt. Niemand merkt elkaars verschil op, nog stoort zich hieraan. En de straten? Die waren gevult met gesluierde Somalische vrouwen tot aan de sjonnies in trainingspakken en slippers. Vroeger kon ik onze stad het beste verwoorden als een vlaflip: Alle soorten van de maatschappij door elkaar gemengt in een perfecte balans!
Ook mijn familie maakte daar een groot deel van uit. Mijn ouders waren ‘vriendschappelijk’ gescheiden, hierbij woonde ik en mijn broers gedeeltelijk bij zowel mijn vader als moeder. Dit ging perfect, en ik kan mij eigenlijk geen negatieve gedachte herinneren uit deze periode. Ik bedoel maar, twee kamers en dubbel zoveel cadeau’s tijdens de feestdagen? Ik vond het prima!
Mijn oudste broer was vooral in de punk scene te vinden in zijn puberjaren. Nu is hij een kraker en zet hij zich vooral in voor de rechten van een ander, hij is dan ook extreem links. Mijn andere broer, waarmee ik maar 1.5 jaar scheel is afgestudeerd in de art en design. Hij heeft zijn eigen kunst collectief opgezet en draagt zo ook zijn steentje bij in de minder bedeelde wijken. Ik heb een opa en oma die jarenlang in Spanje hebben gewoont, en ook mijn stiefvader heeft veel van de wereld gezien. Hierbij zitten twee van mijn nichten in Nieuw- Zeeland, en willen mijn broers land gaan kopen in Spanje. Mijn familie is alles behalve standaard te noemen, en ze zijn altijd heel open en respectvol naar andere geweest. Dit ondanks hun eigen ongeloof (athïesme).
Mijn beste vriendin, zij is een prachtig geval apart. Ze was geboren in Canada tijdens de wereldreis van haar ouders, en is ook altijd blijven reizen. Haar moeder heeft hierover een boek geschreven en leert trouwens op moment Japans. Hun huis herinner ik mij nog goed. Zelfgemaakte schilderijen, een biologisch gevulde koelkast en altijd een hartelijk welkom. Mijn vriendin groeide op met een uitgesproken visie in het ontwerpen en designen. Altijd vrolijk, en veel te lief voor deze harde wereld. Als ik van iemand positief denken heb geleerd is zij het wel. Zij kon altijd het beste in de mens naar boven halen, en was een voorbeeld voor ons alle.
Ik heb veel diversiteit gekend als het ging om het ontmoeten van mensen. Rijk, arm, streng of helemaal niet gelovig. Ik heb op een jonge leeftijd veel lagen van de maatschappij mogen leren kennen. En daar ben ik tot de dag van vandaag enorm dankbaar voor.
Maar wie was ik? Ik was Anouk, een doorsnee Nederlands meisje uit een normaal arbeidsgezin, die hield van paardrijden en haar vriendinnen. Ik had geen geloof en geen uitzonderlijke idealen, ik was jong en onbezonnen. Ondergedompeld in een wereld vol conflict die ik maar niet kon begrijpen. Niet in het perfecte leventje waarin ik mij bevond.
Ik was het meisje zonder een verhaal, maar dat ging snel veranderen.
