4. Bestaat god?
Ik had goed contact met een bekeerde vrouw uit Estonia. Haar naam was Eileen en zij was de eerste persoon waarmee ik echt diepe gesprekken hield. Ze was een prachtige vrouw, zowel van buiten als binnen. Zij onderwees mij in de tafseer van de koran, vers na vers zodat ik de koran begrijpend kon leren lezen. Dit is namelijk erg moeilijk zonder enige voorkennis omdat elk vers in verbinding staat met een specifieke gebeurtenis. Je kan dus nooit zomaar een vers alleen pakken, en op basis hiervan handelen.
Wij deden dit via Skype, met een koptelefoon en een online koran. Hierbij had ik pen en papier naast mij liggen, zodat ik alle notities nauwkeurig kon noteren. Soms viel de verbinding weg, en soms werd onze les abrupt verstoord door een familielid die mijn kamer binnen kwam. Maar dat maakte allemaal niet uit. Ik leerde namelijk zo veel in zo’n korte tijd, dat elke onderbreking het dubbel en dwars waard was.
Het was met de hulp van Eileen dat ik de koran echt als een geheel ben gaan zien. Regels kregen een betekenis en verhaal. Als je mij vroeger had verteld dat de koran hand in hand liep met de wetenschap had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Mede dankzij Eileen ging er ook een wetenschappelijke wereld voor mij open. Dit facineerde mij nog het meest, omdat het geloof ineens meer dan enkel een geloof werd. Het kreeg bronnen en referencies naar dat waar de westerse wereld honderden jaren over gedaan heeft. Langzaam, heel langzaam, veranderde mijn interesse in iets persoonlijks. Ik voelde mij verbonden met dit geloof. Ik was niet langer een nieuwsgierige buitenstaander, al was ik ook ook geen gelovige.
Het was een verbintenis die met geen woorden te beschrijven was. Dit alles stond zo ver van mijn toenmalige realiteit, maar toch voelde het zo dicht aan het hart. En wanneer ik de koran beluisterde, dan viel alles even stil. Tranen vormde zich in mijn ogen.
Ik bevond mij op een draaipunt in mijn leven. Wat ik nu geloofde en wie ik nu echt was, ik wist het even niet meer. Mijn leeftijd hielp hier niet aan mee. Hierdoor had ik veel moeite om gevoelens te accepteren. Ik probeerde veel weg te schuiven met als argument dat alles in de puberteit toch een fase was. Ik moest geen dingen gaan doen waar ik later beschamend op terug zou kijken, aldus mijn oude ik.
Er spookte zoveel vragen door mijn hoofd. Is het wel zo logisch dat alles is ontstaan uit niks? Met niks als doel, en niks om naar te streven? Dat wij hier enkel zijn om van het leven te genieten en wij vervolgens verdwijnen om nooit meer terug te komen. Dat alles waar je zo hard voor hebt gewerkt zal worden doorgegeven aan een oudtante die je nauwelijks kende, of geveild wordt aan de beste bieder.
De meer tijd ik besteedde aan het overwegen of het bestaan van een god realistisch was of niet, de sterker mijn houvast voor de koran werd. Waarom weet ik niet, het voelde goed en correct. Alsof dit was waar mijn hart echt naar verlangde. Op dit moment was de tweestrijd nog nooit zo groot geweest. Mijn hart wilde het een, terwijl mijn gedachte het ander wilde. Voldoening of accceptatie, dat was de vraag.
Stilletjes aan begonnen de wortels van de islam zich in mijn leven te aarden. Met kleine, hele kleine stapjes, ver van de mensen die mij dachten te kennen. Voor hen was ik nogsteeds Anouk, dat meisje dat net iets te vaak verzonk in haar gedachtes. En o wee als hun mijn gedachtes konden lezen.
