Al hoewel ik nu zeker wist waar mijn hart naar verlangde en waar ik uiteindelijk naartoe wilde, was ik mij radeloos hoe ik dit kon bereiken.
Alles in mijn leven stond averechts aan dat wat ik in mijn hart voelde, en hoe graag ik die dingen ook wilde veranderen ging dat nu eenmaal niet zonder obstakels.

Het was alsof ik gevangen zat in een leven waar ik niet uit kon komen, en in een lichaam waarin de moslimsgemeenschap amper oog voor mij had.
Wanneer ik op straat liep was ik een hoer of slet voor de zogenaamde moslim man. En voor de dames was ik een naïeve jonge meid die geen respect had voor haar lichaam, gezondheid of toekomst.

En zelfs wanneer ik thuis een opmerking of een aanvulling wilde maken omtrent de Islam, dan kreeg ik een belaging van kritiek. Alhoewel ik een goede band met mijn broers had waren beledigende grappen een soort van routine bij ons in huis. Alsof je zwak was wanneer je er niet tegen kon, dus accepteerde je het maar. ‘Wie denkt jij dan ineens dat je bent?’ ‘Alsof je zo die Turken wel ineens oog voor je hebben.’ Waarnaar de andere broer in lachen uitbarstte.

Hoe meer ik mij wilde betrekken tot de Islamitische gemeenschap, de meer het tegen mij keerde. Ik was immers dat blonde meisje wat geen enkele moskee of moslima een goede naam op zal brengen, dan eerder zal besmeuren.
Ondanks alle negativiteit maakte ik gelukkig wel persoonlijke (vooral mentale) stappen voor mijzelf.
Ik begon aan een proces wat niemand mij zal kunnen afpakken en waarin ook niemand mij kon stoppen. Een proces enkel tussen mij en Allah (azza wajal), en niemand die het ook maar iets aanging.

Mijn eerste stapjes herinner ik mij nog heel goed. Al met al wist ik natuurlijk wel hoe ik met een beetje omgekeerde psychologie kon krijgen wat ik wilde.
Zo had ik mijn broer in een discussie der discipline uitgelokt en een weddenschap afgesloten dat ik een jaar lang geen varken mocht eten. En wat was ik trots op mijzelf. Alsof elke hap vlees die vanaf die dag nam, of elke tosti die ik klaarmaakte een stukje schuldgevoel wegnam. Het was niet veel, maar het toch iets. Iets in de richting naar een betere start. Naar een verbeterde Anouk.

Ook werd dit mijn eerste jaar waarin ik kennis maakte met de Ramadan. Ik wilde wel eens weten hoe het voelde, en wat nu dat bijzondere gevoel was waar ik zo vaak over had gelezen. Natuurlijk had ik geen idee hoe ik dit moest aanpakken, en eindigde het met een 3 dagen niet eten met het wel drinken van water. En de vasttijden? Ik keek gewoon naar de zonsondergang en na het avondeten zwoer ik het eten af.

Geen moslim om mij heen en geen moskee ooit bezocht, maar toch voelde ik mij meer dan ooit verbonden met de Islam. Het maakte mij emotioneel en voelde mij er sterker en sterker door worden met de dag. Dat was wat de islam met mij deed, dingen die ik normaal voor lief nam, die waardeerde ik. En dingen waar ik vroeger schaamteloos om zal lachen en mensen mee zal kwetsen, daar dacht ik nu wel twee keer over na. Stapje bij stapje werd ik een steeds zelfbewustere jonge meid die krachtiger bij dingen nadacht, en beter wist hoe ze met situaties moest omgaan.

Ook leerde de koran mij een vorm van respect voor mij als vrouw zijnde op zo’n hoog niveau. Dat ik nu begrijp waarom die nooit te zien is geweest in de westerse cultuur. Veel mannen zouden alleen al falen bij het idee hoeveel ze dan voor hun vrouw horen te doen. Al helemaal hoeveel malen zij zich dan fatsoenlijker zouden moesten gedragen naar onbekende vrouwen. Wat leven we toch eigenlijk in een schapenmaatschappij he. Zolang je maar hard genoeg roept dat het onder stroom staande hek vrijheid weerspiegelt, en het zo af en toe in het nieuws zet, dan zal geen schaap ooit proberen te ontsnappen. Nee, zo dom was ik niet meer en alles werd met de dag meer helder.

Het was een periode van ontwikkeling en groei.
Maar ondanks dat liep ik nog wel in de schaduw, de schaduw die mij ervan weerhield om te bloeien. Om mijzelf 100% te maken tot waar ik eigenlijk toe instaat was.
Soms dan dacht ik terug aan die Zuid-Afrikaanse jongen zat, en de vraag die ik hem toen stelde. En vol schaamte kon ik mij dan verplaatsen in hem.
Mijn hart was op de juiste plaats, en hoe graag ik ook een voldane moslima wilde zijn. Had ik niet de ondersteuning waar ik naar verlangde, of het support die ik maar al te hard nodig had.

Mijn leven wilde er simpelweg nog niet in mee. Ik rookte en dronk nog steeds. Tot alle schaamte van mijzelf was er een grote blokkade die mij ervan weerhield om mijn familie of vrienden ook maar een beetje op de hoogte te stellen van mijn nieuwe levensideaal. Mijn kleding was niet bepaald de uitstraling van het beeld dat ik wilde uitdragen, en tot zo ver had ik de slechte mensen ook nog niet in zijn volledigheid verbannen uit mijn leven.

Maar toch…
Toch wist ik dat ik niet zou opgeven.
Ik weigerde een slaaf te worden van de maatschappij en mijzelf te laten verkleinen door een mainstream beeld van wie ik eigenlijk zou moeten zijn.
Het gaat een strijd worden. Dacht ik in mijzelf.
Een strijd van innerlijke kracht en om een verschil te kunnen maken waarin niemand je trots kan breken, en niemand die kracht van je af kan pakken.
Maar wat er ook gaat gebeuren, Ik zal deze strijd winnen.
Al zou de hele wereld tegen mij zijn.