Terwijl ik mij voorbereidde op allerlei verschillende confrontaties met verschillende mensen, begon ik mij er ook al langzaam voor klaar te stomen. Vanaf nu zodra een moment er ruimte voor zou maken zal ik eerlijk zijn over waar ik nu mee bezig was en waar ik naar streefde. Ik bedacht mij situaties in waarbij mensen extreem zouden beginnen te schreeuwen, of zwijgend afstand van mij zouden nemen. Maar nooit had ik verwacht wat voor veel ernstigere situatie daadwerkelijk op mij af zou komen. Het syndroom wat wel een rage leek te zijn tot op mijn grote ergernis. De rage van ´Het zal wel een fase zijn´.

Het leek soms wel alsof mijn moeder de enige was die echt door had dat dit veel serieuzer voor mij was dan wat andere dachten. Veel vrienden van mij toen ik ze bij elkaar riep gaven enkel als reactie dat ´Het wel grappig was.´ Ze hadden blijkbaar geen idee van de dingen die er echt in mijn hoofd afspeelde en zagen mij denk ik eerder veranderen om een buitenlandse vriend te krijgen dan de echte spirituele kant ervan. Het grappige was wel weer dat op het moment dat ik op feesten alcohol afsloeg en als rede gaf dat het om geloofsovertuiging ging ik verbazend genoeg wel meer respect kreeg dan ik had gedacht. Ik denk overigens niet dat ze op dat moment gedacht hadden dat ik nu echt zou eindigen als een gesluierde moslima in Marokko. Maar een goed begin onder mijn vriendenkring was het tenminste wel. Mijn beste vriendin uit Dordrecht die wist het al sinds een hele lange tijd en zelfs bij haar merkte ik dat ze het met de dag serieuzer begon te nemen, gezien mijn fases meestal wel binnen een paar maanden voorbij waren. En dat dit maal niet het geval is.
Mijn vader en broers reageerden er zo op zijn eigen manier op. Mijn broers daar kon ik vanaf het begin al hun reacties van bij aflezen. Haha klein klein zusje toch, is het weer zo ver. Is ze weer eens bezig met iets waar ze totaal geen benul van heeft? Ze stelde soms scherpe vragen of plaagde mij met semi grappige opmerkingen, maar lieten mij voor de rest vrij met rust. Omdat er vaak niet veel serieuze vragen werden gesteld hield ik mijzelf in mijn familiekring ook steeds meer op afstand. Als het enige wat ik kon verwachtte kleineringen en grappen waren, wat was dan het nut om mijn ervaringen met ze te delen? Ik zal altijd het kleine zusje blijven die niet serieus genomen wordt, of ik nu volwassener wordt of niet. Dacht ik in mijzelf.

Mijn vader was anders. Die zag juist best snel bomen op de weg. Een schat van een man met een hart van goud. Maar als het om confrontaties ging, dan was het precies zijn eigen vader. Zo vertelde oma mij tenminste altijd. Mijn vader was altijd iemand die zijn vakanties fijnloos tot in de details zou plannen en jaren blij kon zijn met zijn nieuwe tv die hij maar al te goed had uitgekozen! Je kan echt zien dat ik een echte combo van mijn vader en moeder ben. Ik heb mijn stille en wat hardere kant van vader, en de wat lossere ´Het komt vast allemaal wel goed´ van mijn moeder. Zo ben ik iemand die niet snel mijn zwakke emoties zou tonen, net zoals mijn vader. Wij le Bruin´s wij zijn sterk, en niemand krijgt ons vaak klein! Wij zijn soms afstandelijk maar zeker niet slecht en wij weten wat genieten van het leven is. Zo was de relatie met mijn vader ook. Soms afstandelijk, maar wij bleven altijd net zoveel van elkaar houden. Het is dan ook geen verassing dat mijn bekering periode zwaar was voor ons als vader en dochter. Geen van ons ging nu echt het gesprek aan, en zo werden kleine zorgen vaak alleen maar groter. Achteraf had ik graag meer open over mijn bekering willen zijn naar mijn vader, juist omdat ik wist dat hij niet veel uit zichzelf zou vragen. Maar ik denk dat het ook echt een lekker voorbeeld van onze koppigheid is, waar we zeker meer leermomenten uit kunnen terugkijken.

Elk persoon reageerde anders in het begin van mijn bekering. De een reageerde bang. De ander nam mij niet serieus. Het was dan ook een tijd waarbij ik veel stappen in mijzelf maakte, die vanaf de buitenkant nog niet helemaal zichtbaar waren. Maar toch voelde het wel al een stuk beter. Ik zat dan nu nog wel vast in de ´Het zal wel een fase zijn´ moment. Maar ik wist dat met een beetje eenzame doorzettingsvermogen, en een beetje studie ik al heel ver zou komen!