‘Waar ben je mee bezig Anouk?” “Je bent al maanden jezelf niet.” Met een gebroken stem sprak ik voor het eerst de waarheid uit: “Ik denk Arna, ik denk dat ik moslim wil worden.” Haar ogen werden groot, en vulde zich langzaam met tranen. Even sprak zij geen woord uit, en ijsbeerde ze onrustig door de kamer. Vervolgens vertelde zij mij iet wat gekalmeerd dat het vast een fase was. Ik moest vooral niks tegen de rest vertellen, en het even rustig aandoen. Mijn moeder heeft altijd bekend gestaan om haar vriendelijkheid. Altijd op en neer om haar medemens te helpen, en altijd even kalm in haar doen en laten. Er was niet veel waarmee je mijn moeder stil kon krijgen.

En toen kwam de islam. Het grote onbekende waar ze eigenlijk niet veel vanaf wist. Een geloof wat wel erg bekend stond om zijn vrouwenonderdrukking, en extreme uitlatingen. Ik begreep haar reactie, het was niet niks wat ze net te horen kreeg.

Ze zweeg en keek mij enkel met grote ogen aan die zich vulde met bezorgde tranen. Ze ijsbeerde wat door de keuken en vertelde mij later dat het waarschijnlijk gewoon een fase was. Ik moest het rustig aandoen en maar beter niks tegen de rest kon zeggen. Mijn moeder was een vreselijk lief mens. Altijd bezorgt om de mensen om haar heen, en stond over het algemeen voor veel open. Toch begreep ik haar reactie maar al te goed. Ik was nog zo jong en was een religie ingedoken die helaas maar al te vaak als vrouw onvriendelijk bekend stond. Zolang je geen boeken over de Islam hebt gelezen, en geen oprechte moslims hebt ontmoet, dan kan je al snel verblind worden door de media die maar al te graag voor baas wilt spelen. Gezien mama altijd de zachtste reacties had besloot ik haar advies te volgen en zwijgend verder te gaan.

Weken gingen voorbij en de meer kennis ik opnam over de islam, de meer het aan mij begon te vreten. Ik stond bekent als een Atheïstisch meisje terwijl ik mij van binnen alles behalve dat voelde.

Het was alsof ik op een varende boot zat op weg naar een stad in het onbekende. Terwijl ik langzaam mijn thuishaven voorbij vaarde. En niks wat ik kon zeggen of kon doen om de boot te doen stoppen. Maar voordat ik de keuze kon maken om mij wel of niet aan dit geloof te binden. En mijn liefde ervoor wel of niet openbaar te maken, was mama mij voor.

Ze sprak mij aan over de stand van zaken, want wat wilde ik nu? Het liefst had ze natuurlijk gehoord dat ik allang voorbij dit waanidee was, en een leuke jongen had ontmoet.

Maar ook ik kon geen antwoord geven op haar vraag, al was het een belangrijke vraag die een antwoord als vereiste had.

Sinds die dag was er al heel veel voor mij duidelijk geworden. Islam begon zich langzaam in mijn leven te wortelen al wilde ik zo graag van niet. Wat moest ik er nu mee? Ik dacht alles op een rijtje te hebben toch? Een liefdevol gezin, lieve vrienden en meer dan genoeg te doen! En ik wilde dat op het spel zetten voor een geloof? Nee toch?! Mama had gelijk ik kan hier beter een einde aan maken voordat het problemen gaat veroorzaken. Die periode deed ik er alles aan zo ver mogelijk weg te blijven bij alles wat Islamitisch was.

Ik cancelde al mijn Islamitische lessen, en mijn laptop ging op slot en grendel. Ik besloot mij eens te focussen op dat waar een normale puber zich op zal moeten focussen! Ik fixeerde mij echter zo erg aan het vergeten van de Islam dat ik overal grenzen wilde opzoeken. Ik zocht bewust de verkeerde mensen op, en het experimenteren met drugs en alcohol begon ook met de dag leuker en spannender te worden. Als dit was wat iedereen zo leuk vond, dan werd het hoogtijd dat ik dat eens ging ontdekken. Het spijbelen van school begon ook steeds leuker te worden en mijn vertrouwde schooltje eindigde als een gehaat gebouw waar ik verplicht mijn gezicht moest laten zien. De grens vond ik gelukkig al snel genoeg wanneer ik liep met een jongen die meisjes neer trapte, dealde en abortussen afdwong. Gelukkig nog ver voordat het mij blijvende schade had kunnen opbrengen, al zagen vele dat anders.

Ik was veranderd in een persoon die ik niet meer herkende. Dat wanneer ik in de spiegel keek ik enkel een vreemde zag. Een verloren persoonlijkheid die geen idee meerhad wie ze nu echt was.  Ik was van zoekende naar verdwaalde gegaan, en ik had geen idee hoe ik hier weer uit kon komen.

Een van zijn vrienden was een jongenman van zuid-Afrikaanse komaf, uit Sierra Leone. En al was het van zijn levensstijl niet af te lezen, was hij Islamitisch van geloof. Het was op een dag dat ik mij niet langer kon beheersen. Ik vroeg hem hoe hij zo’n slecht leven kon leiden, dit terwijl hij zichzelf toch een Moslim noemde.

Ik heb nooit een antwoord gekregen op de vraag maar het antwoord was mij wel duidelijk geworden. Je kan jezelf noemen wat je wilt maar je bent wat je leeft, hij hield enkel zichzelf voor de gek. Het was grappig hoe groot ik over zijn leven kon praten, maar er omtrent de mijne nog lang niet uit was. Het was hoog tijd dat ik op hield met mijn eigen leven te saboteren. Ik kon mijzelf wel een Atheïst noemen, maar ik wist dat de islam zich nog steeds ergens schuil hield in mijn hart.

En hij kon zichzelf wel een Moslim noemen, maar dat zegt natuurlijk niks over wie je bent, hoe je leeft en wat voor spoor je nu echt achter laat. Want hoe je leeft is wie je bent en niet andersom.

Dat was het begin, een begin van iets groots waar geen ontkomen aan was. Het begin waarin ik opnieuw herboren zal worden. Al was er nog een vreselijk lange weg te gaan.