Een verantwoording ben ik mensen niet schuldig, wel wil ik het even uitleggen. Het is en blijft namelijk een onderwerp wat al snel als extreem gezien wordt. Spontaan kan ik mij aansluiten bij IS, en ook voor reden vatbaar lijk ik niet meer. Maar hoezo eigenlijk?

Muziek was mijn leven
Zo nu en dan lijkt het alsof ik mij in een totaal andere wereld bevind. Mijn meningen worden vreemd geacht, en ook mijn manier van keuzes maken lijkt extreem. Wat ik mij vervolgens afvraag is wiens schuld dat nu eigenlijk is, dat een simpele afwijzing mij zo extreem maakt.

Vroeger kon ik ook niet zonder, overal waar ik ging was ik uitgerust met oortjes en een speler. Of dit nu een Discman op de basischool was, een Mp3 speler op de middelbare of een mobiel op mijn vervolgopleiding. Muziek wist zich altijd een weg te banen in mijn leven.
Denk dan ook voor geen seconde dat ik een ander beoordeel op het luisteren hiervan, ik ben mij goed bewust van wat een persoonlijke keuze inhoud. Iets wat mij namelijk beter doet voelen hoeft niet perse hetzelfde effect op een ander te hebben.

Vroeger was muziek mijn leven. Echt waar, ik begrijp het gevoel best. Het versterkt je gevoelen en kan op sommige momenten echt je beste vriend zijn. Wanneer jij je zwak voelt maakt het je sterk, wanneer jij vrolijk bent doet het je tralen van geluk, maar ook bij verdriet kan het helpen gevoelens een plek te geven.

Wat versterkte wat nu eigenlijk?
Mijn probleem was hierbij dat muziek het voor mijn gevoel overnam. Ik kon uren op mijn bed liggen, nummer na nummer terwijl de gevoelens en gedachtes door mij heen vloeide. Bij zware beslissingen of moedeloze situaties gebruikte ik ook muziek als steunpilaar. In die tijd leek het mij goed te doen, ik dacht echt dat het mij beter deed voelen.

Toen ik eenmaal moslim was stopte ik met roken en drinken, toen begreep ik pas echt wat controle over je lichaam betekende. De eerste maanden waren zwaar. Geirriteerd en agressief werd ik ook wel eens genoemt, maar daarna ging het beter. Beetje bij beetje begon ik de rust in mijzelf weer te vinden, zonder de hulp van deze verslavingen.

Toch kon ik overdag maar niet de rust in mijn hoofd vinden waar ik zo hard naar opzoek was. In de moskee had ik dit probleem niet, daar maakte ik mijn hoofd helemaal leeg en luisterde ik naar koran recitaties. Overdag had ik nog gewoon mijn oortjes in, gewoon uit gewoonte.

Islam en muziek
In de Islam zijn meningen verdeeld over muziek, sommige geleerde geven hier richtlijnen aan (denk aan instrumenten of teksten), dit terwijl de ander het volledig verbied. Hier ga ik mij dan ook niet in mengen. In die tijd was de discussie voor mij echter super interressant. Ik was een kersverse bekeerling en wist zelf even niet meer wat ik nu volgen moest.

Een goede vriendin gaf mij toen het beste advies mogelijk, een advies wat ik tot op vandaag opvolg. Zij gaf mij namelijk het volgende vers uit de koran: “Allah intends for you ease and does not intend for you hardship.” (Qur’an, 2:185)

“Bekijk wat alle halal overwegingen zijn, probeer ze beide, en maak vervolgens daaruit jouw keuze.” Dus dat deed ik. De komende maand ging ik mij volledig afzonderen van muziek, gewoon als test, om eens te zien wat het met mij deed.

Mijn muzikale verslaving
Week 1 voelde erg raar, vreemdgenoeg kon ik het vergelijken met mijn eerste dagen zonder alcohol of sigaret. Ditmaal werd ik echter niet geirriteerd of agressief, sterker nog, ik werd heel kalm. Toch was de verleiding groot “even een nummertje op te zetten,” het voelde echt zo vreemd!

Week 2 voelde als een bevreiding. Het leek wel alsof ik een week lang in kleermakerszit had staan mediteren, heerlijk was het. Ik voelde geen drang meer om elk gevoel te moeten versterken of op te moeten halen. Even werd alles dat mij dwarszat op een laag pitje gezet, mijn gevoel kon de situaties beter op een rijtje zetten zonder de dramatische ondertoon van beats en instrumenten. Ook werd mijn innerlijke rust groot, even in en uit ademen, het voelde nog nooit zo goed.

Na een maand kreeg ik positieve reacties, niet echt de bedoeling van het experiment maar toch wel fijn. Mensen vonden mij vrolijker en in balans. Dat was ik ook echt, ik ging serieuzer op dingen in en was meer aanwezig. Dat constante geruis in mijn oren was weg, en tijdens het opstaan en slapengaan kon ik beter mijn gemak vinden. Voor mij is muziek blijkbaar toch geen goede steunpilaar, stilte geeft mij rust en energie. Ik neem details nu echt in mij op, en geniet van de kleine dingen die mij balans geven in het leven.

Het experiment is toen nooit meer gestopt, muziek zit voor mij in het verleden.

Wat als ik een boeddhist was?
Het is jammer dat deze voor mij persoonlijke keuze toch zoveel negatieve reacties krijgt. Alsof ik met opzet de IS ganger uithang en de hele wereld muziek wil verbieden. Dan vraag ik mij wel eens af wat de reacties waren geweest als een veganist of boeddhist dezelfde keuze had gemaakt.

Dat werd het hoogstwaarschijnlijk eerder in het hokje “meditatie” of “geitenwollensokken vibe” geplaats. Brengt het woord moslim in combinatie met welke keuze ook dan echt zoveel commentaar op? Waarom is het nodig dat ik mij overal over moet verantwoorden, dit terwijl Jan van Amsterdam de vreemste dingen kan uithalen zonder enig commentaar. Dat vind ik echt jammer.

Het is toch niet alsof ik bij elk geluid uit een raam spring, of dat visite eruit worden gekicked als ze een nummer opzetten? Adam luisterd gewoon kinderliedjes, dus commentaar op mijn moederschap snap ik al helemaal niet. Nee echt, laten we eens ophouden dingen als extreem te bestempelen terwijl hier absoluut geen reden voor is.

Wellicht als wij met ze alle minder de focus zouden leggen op de hokjes waarin wij ons bevinden, dat de maatschappij er dan een stuk beter aantoe zal zijn.